امروز دو موضوع وجود دارد که توجه طبقه سیاسی در لبنان را به خود جلب کرده است و کانون بحران این کشور را تشکیل می‌دهد. یکی مشکل ناتوانی در انتخاب رئیس جمهوری جدید به جای ژنرال میشل عون است و موضوع دیگر تحقیقات حل نشده انفجار بندر بیروت است. بحران اقتصادی نیز که لبنانی‌ها را درگیر کرده در انتظار توافق میان طرف‌های درگیر است که در مرحله کنونی دستیابی به این توافق تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد.
ناظران به ویژه ترس از فروپاشی حکومت به علت بحران مالی‌ای اشاره دارند که سه سال است ادامه دارد و هر روز بدتر می‌شود. ارز داخلی کشور از سال ۲۰۱۹ بیش از ۹۷ درصد از ارزش خود را از دست داده و سقوط آن در روزهای گذشته سرعت بیشتری گرفته و لبنانی‌های بیشتری را فقیر کرده است و متاسفانه این روند همچنان ادامه دارد.
اوضاع درهم تنیده لبنان تنها به خود این کشور شبیه است و آن را با دیگر جمهوری‌های منطقه نمی‌توان مقایسه کرد. بحران‌ها در بسیاری از کشورهای منطقه روند سنتی خود را طی می‌کنند. به این ترتیب که هنگام تشدید بحران، رسیدن آن به بن بست و افزایش رنج شهروندان و ظهور نشانه‌های هرج و مرج، ارتش قدرت را در دست می‌گیرد تا اوضاع را دوباره سامان دهد و روند متفاوتی از راه حل را در پیش بگیرد. این رویه ای است که همواره در مصر، لیبی، تونس، سودان و خیلی جاهای دیگر مشاهده شده است.
اوضاع در لبنان شدیدا متفاوت است. نخبگان سیاسی قدرتمند و ریشه دار هستند. بدون وجود خطر وقوع جنگ داخلی جایی برای حل و فصل مسائل از طریق ارتش برای برعهده گرفتن قدرت وجود ندارد. عملا نیز این کشور جنگ داخلی بسیار شدیدی را میان سال های ۱۹۷۵ الی ۱۹۹۰ شاهد بود و همچنان تاثیرات آن در حافظه لبنانی‌ها زنده است. برای همین جنگ داخلی برای لبنانی ها کابوسی است که هیچ کدام از آنها، از هر طایفه و گروه و جناح سیاسی که باشد، نمی خواهد آن کابوس دوباره زنده شود.
این سرنوشتی است که هیچ کس خواهان تکرار آن نیست؛ اما برخورد دائم نهادهای قدرت، نبود توافق و ناتوانی از ارائه امتیاز و عقب نشینی احتمالا به اوضاعی منجر شود که کنترل آن دشوار باشد و باعث شود حکومت و نخبگانش و نه فقط ملت لبنان، در فهرست بازندگان قرار گیرند.
ثبت دیدگاه