آقای محبی ! فرصت های طلایی کشتی ات را از نو بساز

این کشتی گیر سنگین وزن که از فیزیک مناسبی برای تبدیل شدن به کشتی گیری درجه یک در سطح کشتی جهان برخوردار است ، متاسفانه قدر موقعیت ها و فرصت هایی طلایی که در اختیارش گذاشته شده را ندانسته و هنوز هم بعد گذشت سالها به گونه ای مبارزه می کند که اگر نویسنده نیز به جای غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی کشتی آزاد بود ، او را به اردوی تیم ملی دعوت نمی کرد .
بی شک برای کشتی گیری که دو بار نیز سابقه و تجربه حضور در رقابت های جهانی سال های 2017 و 2019 را در کارنامه دارد غیر قابل قبول است که چشم انداز روشنی از رشد در کشتی اش دیده نشود .
یداله محبی که البته کشتی گیری است با اخلاق برادرزاده محمد حسین و محمدحسن محبی ، قهرمانان پر افتخار کرمانشاهی است که به همراه بردار کوچکتر خود”ارشک” می توانستند جا پای عموهای خویش گذاشته و یک بار دیگر با قدرت و شایستگی از کشتی دیار کرمانشاهان دفاع کنند .
مشکل یداله و ارشک محبی این است که به اندازه لازم در کشتی زحمت نمی کشند و در راه افتخار مرارت را به جان نمی خرند . شاید اگر آنان عموهای خویش را در عرصه قهرمانی الگو قرار می دادند الان بیشتر از اینها حق خود را در کشتی ایران و جهان می گرفتند . اعتقاد داریم شیروان (یداله ) محبی می تواند قهرمان سنگین وزن دنیا شود ، مشروط به آنکه فعل خواستن را صرف کند و شیوه و تاکتیک مبارزه خود را عوض کند . او برای آنکه بهتر متوجه شود چرا از سوی کادر فنی تیم ملی دعوت نشده بهتر است یک بار مسابقه های انتخابی تیم ملی و لیگ را از زوایه ای دیگر مورد بازبینی قرار دهد . بویژه مبارزه اش با امیر حسین زارع جوان 20 ساله مازنی و قهرمان امیدهای جهان را . در حقیقت ولو آنکه محبی در این مبارزه نیز از آمادگی لازم به دور بود نباید آنچنان راحت اجازه می داد که حریف جوان و با انگیزه اش زیر کتف هایش زده و با قوس کردن های متوالی ، نبض کشتی را در دست گرفته و صاحب امتیازهای پیروزی بخش شود .
یقینا هیچ چیز برای یداله محبی در کشتی تمام نشده و سن 27 سالگی سنی نیست که او را در سنگین وزن تمام شده تلقی کنیم . حرف این است ولو آنکه محبی با صدر درصد آمادگی پای به کازار مسابقات بگذارد ، با این شیوه مبارزه یعنی صرف هل دادن و تاکتیک مبارزه دفاعی ، ره به جایی نحواهد برد . زمانی محبی می تواند خود را در مقام کسب مدال های جهانی و المپیک ببیند که از کشتی گیری دفاعی به کشتی گیری هجومی با قابلیت زیر گیری از هر دو پا تبدیل شود . در کنار آن دستانش باید پروانه وار کار کند و با قوس کردن های متوالی سطح اتکای حریفانش را به هم بزند . بی شک در یک کشتی ایستا و صرفا دفاعی نتیجه همین می شود که از یداله محبی در طی رقابت های لیگ و انتخابی تیم ملی دیده ایم .
او بهتر است به این نکته توجه کند که پرویز هادی با سابقه درخشان دو طلای بازیهای آسیایی و یک برنز جهان در سال 2018 نیز به اردو دعوت نشده است ، چرا ؟ به دلیل آنکه در رقابت های انتخابی به امیر حسین زارع جوان 20 ساله مازنی راحت باخت و نشان داد که درسن 35 سالگی به خط پایان رسیده است .
و در پایان این نکته را باید نه تنها به یداله محبی ، بلکه به تمام کشتی گیران مدعی پوشیدن پیراهن تیم ملی متذکر شویم که کشتی امروز دنیا به هیچوجه کشتی دفاعی را بر نمی تابد و کشتی گیری موفق است که در مبارزه هایش زیرک و جسور باشد و بتواند از کوچکترین فرصت ها استفاده لازم را بعمل آورده و ابتکار عمل را در دست بگیرد . برای این کار نیز حتما لازم است که شما ارزیابی و آنالیز دقیقی از حریفان داخلی و خارجی خود داشته باشید تا در هنگامه مبارزه هوشمند عمل کرده و عرصه را بر رقبای خویش تنگ کنید . حتم داریم اگر یداله محبی از نو فعل خواستن را صرف کند و گوش به حرف بزرگان و بویژه “داش هما “بدوزد قادر خواهد بود از نو در کشتی ایران بپا خواسته و همه را مقهور قدرت برتر خود کند .
و مخلص کلام اینکه حیف است کشتی گیری پتانسیل بزرگی داشته باشد و درجا بزند .