ایالات متحده به زودی می‌تواند از تعهد خود نسبت به حمایت از دفاع اوکراین در برابر روسیه- «تا هر زمانی که طول بکشد» و البته تا هر زمانی که برای کمپین انتخابات ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ خوب باشد- کنار بکشد. درک غیر جدی بودن این اقدام که به قیمت جان انسان‌های بسیاری تمام خواهد شد، ایمان به قابل اعتماد بودن آمریکا را- از تایوان تا خاورمیانه- از بین خواهد برد و بی‌ثباتی آینده را برای بازار اروپا ایجاد خواهد کرد- که ایجاد ۲.۶ میلیون شغل را در ایالات متحده تضمین می‌کند- دشوار است. با این حال وقوع چنین اتفاقی ممکن است-و حداقل این که دور از ذهن نیست.
اگر این کار انجام شود و به عنوان مثال مجلس نمایندگان بسته کمکی ۶۰ میلیارد دلاری به اوکراین را مسدود کند، در آن صورت اروپا تبدیل به تنها امید اوکراین برای دریافت حمایت مورد نیاز برای دفاع از خود خواهد شد. این موقعیت وحشتناکی برای هر کشوری مانند اوکراین می‌تواند باشد.
برای کسانی که استدلال می‌کنند که اوکراینی‌ها به هر حال در نهایت جنگ را خواهند باخت و بنابراین کمک و حمایت از این کشور به نوعی هدر دادن پول است، باید گفت که این پیشگویی پیشاپیش با رفتارهای خود آمریکا شروع به تحقق کرده است. به‌روزرسانی جدید «ردیاب پشتیبانی اوکراین» که توسط مؤسسه کیل آلمان انجام می‌شود، نشان می‌دهد که آخرین کمک نقدی آمریکا به اوکراین در اکتبر سال گذشته بوده- و این یعنی این کشور از آن پس با کسری حدود ۲ میلیارد دلاری تسلیحات در هر ماه مواجه بوده است.
عواقب و پیامدهای این رویکرد خود را در میدان جنگ نشان می‌دهد: درصد اصابت موشک‌های کروز و بالستیک روسیه به شهرهای اوکراین از حدود ۱۰ درصد در ماه‌های گذشته به حدود ۵۰ درصد افزایش یافته- آن هم به این دلیل که منابع موشک‌های پدافند هوایی کم شده است. در خط مقدم هم می‌بینیم که روسیه دوباره در حالت تهاجمی قرار گرفته است و شکستن این روند نیازمند حدودا سه برابر شدن نیروی اوکراینی‌هاست. از این رو که توپچی‌های اوکراینی مجبورند مهمات توپخانه خود را سهمیه‌بندی کنند، تاثیر این موضوع را در کاهش قدرت آتش مدافعان اوکراینی هم می‌توان دید. البته تلفات روسیه در هر متر پیشروی وحشتناک است، اما آن‌ها در حال پیشروی هستند. با تصمیماتی دیگر هیچ‌کدام از این‌ها ضرورتا روی نمی‌داد.
آخرین باری که یکی از دولت‌های آمریکا از درگیری در اروپا کنار کشید، سال ۱۹۹۱ بود که یوگسلاوی سابق درگیر آتش و انفجار شد. در آن زمان جیمز بیکر وزیر امور خارجه سابق آمریکا گفت که «ما سگی در آن جنگ نداریم» و خود را کنار کشید. این وزیر امور خارجه لوکزامبورگ بود که اعلام کرد «ساعت اروپا فرا رسیده». این اتفاقی است که به نظر می‌رسد دوباره در حال تکرار است.
هر قدر هم که اتکا به اروپا برای مقابله با تهدید امنیتی روسیه پوچ و مضحک به نظر برسد، اما اتفاقی غیرممکن نیست. با این حال چنین چیزی به ترکیبی از فوریت، عمل‌گرایی و قاطعیت استراتژیک نیاز دارد که این بلوک هرگز قبلاً نتوانسته چنین ویژگی‌هایی را از خود به نمایش بگذارد.
منبع: شفقنا
ثبت دیدگاه