اپیدمی نارضایتی از عملکرد وزیر ورزش

حتی مدیر منصف ، شناخته شده و میانه رویی چون مهندس سعید فائقی نیز به تازه گی نارضایتی خود را از عملکرد وزیر ورزش بر زبان آورده است تا بیان این مساله از سوی او ، موجی تازه از نارضایتی ها از وضعیت موجود ورزش را در سطح مخاطبان دامن بزند . طبیعی نیز هست که مسوولان ورزش این واکنش منفی را بر نتابند و در صدد دفاع بر آیند که البته تا اینجا این وظیفه به دکتر احمدی معاون فرهنگی وزارت ورزش محول شده که در مقام پاسخ ، اظهارات مهندس فائقی را ناشی از کم اطلاعی ایشان بداند .!
البته این نارضایتی از عملکرد وزیر ورزش در شرایطی ابراز می شود که در ماههای پایانی عمر دولت دوازدهم ، نمی توان چندان امیدی به بهبودی اوضاع و تغییر سیاست گذاریها داشت . حالا چه نمایندگان مردم در خانه ملت وزیر را برای ادای توضیحات به مجلس فرا بخوانند و یا اینکه اجازه دهند ورزش با همین فرمان به جلو برود .!!
موضوع اساسی که طی این همه سال ورزشی ها را عذاب داده این بوده و هست که فرآیندها و معیارهای مدیریتی در انتخاب وزیر ورزش از سوی دولت مورد توجه قرار نگرفته و پروسه انتخاب وزیر ورزش در اولویت آخر دولت جدید قرار داشته است . بطور طبیعی در چنین شرایطی نیز نگاه شده که چه مدیرانی زمین مانده اند تا با حداقل معیارها به جامعه ورزش تحمیل شوند . البته این وسط و در ابتدای کار دولت یازدهم ، مجلس شورای اسلامی جلوی دو گزینه دولت یعنی دکتر رضا صالحی امیری و دکتر نصرالله سجادی ایستاد و به آنان رای اعتماد نداد تا دکتر گودرزی بعنوان عضوی از هیات علمی تربیت بدنی دانشگاه تهران سکاندار مدیریت ورزش ایران شود . البته دکتر گودرزی با پیشینه علمی و دانشگاهی اش نتوانست اقتدار لازم را از خود بروز دهد و در شروع دولت دوم روحانی جای خود را به مسعود سلطانی فر داد تا این مدیر که در دولت یازدهم استاندار گیلان بود بدون برنامه ای مشخص و تعریف شده در راس وزارتی قرار گیرد که گرچه در نگاه مسوولان بلند پایه دولت کم اهمیت جلوه می کند ، اما به علت اینکه با جوانان و آینده سازان این مرز و بوم سر و کار دارد ، نقش اش مهم ، تاثیرگذار و حساس است و هر تصمیم مدیریتی در آن می تواند تبعات زیادی در سطح جامعه بر جای بگذارد .
بنابراین از این زاویه می توان عملکرد وزیر ورزش و جوانان را نقد کرد و از ایشان پرسید که چه برنامه مشخصی برای ارتقای سطح ورزش و گره گشایی از حوزه جوانان با موضوعات کلیدی اش داشته است ؟
البته این وسط بحث جوانان در وزارت ورزش موضوعی سربسته است و شاید مراد قانونگذاران از ادغام دو حوزه ورزش و جوانان که پیش از آن در قالب دو سازمان مستقل اداره می شد ، حاصل نشده است .
روی همین اصل فعلا مراد بحث ما ورزش است که غیر از موضوع خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس که حداقل طی 20 سال اخیر در راس برنامه های هر مسوول ورزشی بوده و تا امروز نیز فعلیت نیافته است ، برنامه خاص دیگری را از زبان دکتر سلطانی فر نشنیده ایم . وزیر ورزش به تازه گی نیز با ابراز اینکه خصوصی سازی سرخابی ها در حال نهایی شدن و ورود به فرابورس است به مردم و هواداران سیگنال خرید سهام دو باشگاه را داده است .موضوعی که البته بسان گردویی سربسته است و نمی توان این اطمینان را داشت که با تحقق خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس ، مشکلات این دو باشگاه برای همیشه رخت از سرشان بر می دارد . آن هم در وضعیتی که می بینیم پروسه خصوصی سازی در عرصه بنگاههای اقتصادی و تجاری ، چشم انداز مثبتی را پیش روی مردم قرار نداده است .!
بی شک بحث حضور در المپیک یکی از موضوعات اساسی ورزش است که در دوره ای 4 ساله می تواند مبین عملکرد مثبت یا منفی هر وزیری باشد که البته سلطانی فر از این حیث خیلی خوش شانس است که المپیک 2020 توکیو به دلیل بحران کرونا ، یک سال به تعویق افتاد تا در دوره ای که این بازیها برگزار می شود ، دیگر از او در راس وزارت ورزش خبری نباشد و به تبع آن پاسخگویی عملکرد نیز محلی از اعراب نیابد . آخر در این موضوع مشخص ورزش ایران از استراتژی مشخص و تعریف شده ای در راه حضوری هدفمند در المپیک توکیو برخوردار نبوده است تا نتوان چشم انداز روشنی از حضور در این بازیها پیش روی جامعه ورزش قرار داد.
ورزش همگانی و توسعه و نهادینه شدن آن در بین خانواده های ایرانی نیز در حکم طبل توحالی است ، چه آنکه اگر غیر این بود این همه با آمارهای رسمی چاقی در بین خانواده ها و بویژه نوجوانان و جوانان روبرو نبودیم .
مخلص کلام اینکه از این دولت گذشت ، امیدواریم در دولت بعدی وزیر ورزش با پارامترهایی مشخص و ضابطه مند انتخاب شود تا جامعه ورزش نیز اقبال لازم را به وی نشان دهد .