فاصله فوتبال حرفه ای در همین ثانیه هاست

پس از شکست شب گذشته پرسپولیس مقابل اولسان کره جنوبی در فینال لیگ قهرمنان آسیا همه به نوعی از آن لحظه ای می گویند که ای کاش داور دو ثانیه زودتر سوت پایان بازی را زده بود.
ای کاش نورالهی آن لحظه خطا نمی کرد.
ای کاش شیری بی جهت یک پنالتی مفت و مجانی به حریف نمی داد….
از این ای کاش ها زیاد داریم.
جام ملت های امارات 2018 بازی ایران و ژاپن را که فراموش نکرده ایم. همان لحظه ای که بازیکن ژاپنی خورد زمین و 5 بازیکن ما ریختند روی سر او که تو چرا تمارض می کنی بدون توجه به اینکه داور سوت زده باشد. …بازیکن دیگر حریف توپ را برداشت و بدون مزاحمت سانتر کرد و گل و تمام …از جام ملت های حذف شدیم…همه می گفتند کاش بازیکنان ما توقف نمی کردند…
این کاش ها و اگرهاست که فاصله بین فوتبال حرفه ای و غیر حرفه ای را شکل می دهد.
چند بازیکن پرسپولیس پله به پله از نوجوانان به جوانان و امید و بزرگسالان رسیده اند؟!
عیسی آل کثیر تازه در 28 سالگی کشف شد.
یعنی زمانی کشف شده که فوتبالش رو به پایان است.
ولی تیم کره ای و بازیکنان این تیم که در لحظات و صدم ثانیه ها توانستند پرسپولیسی که حقش باخت نبود را ببرند و قهرمان شوند.
دو عامل در برتری تیم کره ای موثر بود.
نخست تشکیلات و ثبات و ساختار درست و اصولی باشگاه اولسان . یعنی همه چیز سر جای خود قرار دارد.
باشگاه به معنای واقعی باشگاه است. با یک شکست اتفاقی نمی افتد و پیروزی و قهرمانی هم آنها را دچار توهم و خود بزرگ بینی نمی کند.
آنها یک استراتژی بلند مدت دارند که قهرمانی در آسیا یکی از اهداف آنها بود و نه تمام آمال و آرزوهای ایشان.
دوم همان بحث تفکر حرفه ای حاکم بر تک تک بازیکنان.
تفکر حرفه ای بود که بازیکن زننده ضربه پنالتی با وجودی که ضربه اولش را دروازه بان پرسپولبس گرفت دست به سرش نگرفت و ماتم زده و بهت زده نگاه به دوربین ها نکرد بلکه توپ را پیگیری کرد و ریباند یا ضربه دوم را در حالی زد که ده بازیکن پرسپولیس روی خط خبردار ایستاده بودند در حالیکه همزمان با حرکت زننده پنالتی آنها باید حرکت می کردند تا در ریباند مانع ضربه دوم شوند اما متاسفانه چنین نشد و این بخاطر همان موضوع عدم طی کردن گام به گام فوتبال است.
به یکباره گفتند عبدی مهاجم پرسپولیس و شیری هافبک و دفاع این تیم.
شیری از کجا پیدا شد …جوانی و نوجوانی اش کجا بوده…و همین می شود که کاپیتان دوم پرسپولیس احمد نورالهی درست در لحظه ایی که بازیکن حریف هیچ کار خاصی نمی توان بکند و پرسپولیس سوار بر امواج احساسات گل برتری است پنالتی می دهد و همان پنالتی کار پرسپولیس را تمام کرد.
نه وار مقصر است و نه داور و نه بار و نه نورالهی و نه شیری.
اینها تا پای جان تلاش کردند.
خدا قوت هم می گوییم به بازیکنان پرسپولیس ولی ساختار معیوب فوتبال ما اصلاح نشود همین است.
آیا اگر پرسپولیس قهرمان می شد همه مشکلات ما تمام شده بود؟!
از طرفی چنان فضا را ملتهب کرده بودیم که تمام بار مشکلات و کمبودهای اجتماعی را پرسپولیس باید با قهرمانی بر دوش بکشد و مردم را هیجان زده کرده بودیم تا با این قهرمانی یک شادی همگانی براه اندازیم . اینها در کنار هم نشان می دهد که پرسپولیس به خودش باخت نه وار و داور و این و آن.
بیاییم ساختار فوتبالمان را درست کنیم…. به فیفا و AFC دروغ نگوییم. با خودمان روراست باشیم. تا سال بعد و سال‌های بعد باز به ای کاش و اگرها نرسیم…