هر چند با رشد روزافزون رسانه های نوظهور و چالش آنها با رسانه های با قدمت بیشتر از جمله رسانه های مکتوب، از میزان تیراژ یا شمارگان روزنامه ها کاسته شده است اما روزنامه ها با قدرت تیتر یک و فتو تیتر یا همان تیتروعکس همچنان محل توجه مخاطبان واثرگذاری در فضای رسانه ای هستند.
مذاکرات وین از نقطه توازنی فاصله گرفته است؛ مهمترین دلیل این دور شدن از توافق به شکاف در انتظارات ایران و آمریکا از یکدیگر باز میگردد؛ ایران با شرط لغو کلیه تحریمهای دوره ترامپ بهطور ضمنی از اشتیاق خود برای بازگشت به اقتصاد جهانی سخن میگوید و در مقابل آمریکا نیز احیای صرف توافق برجام را ناکافی میداند و به همین دلیل میخواهد از احیای برجام، سکوی پرشی برای تحقق یک توافق پایدار و بلند مدت با ایران بسازد.
در دهه ۱۹۹۰ هنگامی که شوروی سابق دچار فروپاشی شد، آمریکاییها این تحول بزرگ را جشن گرفتند زیرا آنها این فروپاشی را پیروزی کاپیتالیسم بر کمونیسم، آزادی بر خودکامگی و دموکراسی بر سیستم تکحزبی قلمداد کردند. فرض ما این بود که بازی تمام شده و ما برنده شدهایم، ما به پایان تاریخ رسیدهایم. ما تصور میکردیم چین نیز که از پیش برخی اصلاحات مبتنی بر بازار آزاد را اجرا کرده، پس از مدتی به سمت سیستمی شبیه سیستم آمریکایی حرکت خواهد کرد. آمریکاییها تجارت با چین را عادی کردند و با حوصله منتظر «گورباچف چین» بودند. اما این انتظار خیلی طولانی شده است. چندی پیش حزب کمونیست چین صدمین سالگرد تاسیس خود را جشن گرفت. اکنون شیجینپینگ رهبر این حزب است و او درسی بسیار متفاوت از فروپاشی اتحاد شوروی فراگرفته است. از دید او اتحاد شوروی نه به این دلیل که کمونیسم محکوم به فروپاشی است بلکه به این دلیل که مقامات حزب کمونیست فاسد شده و پایبندی خود را به اصول کمونیسم از دست داده بودند دچار آن سرنوشت شد.
آغاز روند خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و هدف واشنگتن از این اقدام، شدت گرفتن عملیات طالبان و تصرف بیش از ۸۰درصد این کشور، کنترل گذرگاه مهم اسلامقلعه در مرز ایران و افغانستان به دست طالبان و بهطور کلی ناامنی و بیثباتی در افغانستان که ممکن است کشورهای همسایه را نیز درگیر کند، این روزها سرنوشت این همسایه شرقی ایران را بیش از پیش بااهمیت ساخته است. کشوری که ۲۰ سال است نیروهای آمریکایی و ناتو در آن حضور دارند و اکنون به عقیده برخی کارشناسان، با خروج نیروهای خارجی آیندهای مبهم در انتظار افغانستان است. اما مساله مهم در این بین، دلایل خروج آمریکا از افغانستان است؛ « تغییر برداشت رهبران آمریکا از نوع تهدید علیه این کشور بهعنوان مثال تمرکز بیشتر بر چین، روسیه و ایران، برآورد هزینههای مادی و انسانی از حضور تقریبا ۲۰ساله نظامی در افغانستان، انتقادهای داخلی در آمریکا نسبت به دخالتهای خارجی این کشور و هزینههای ناشی از آن بدون آنکه دستاورد ملموسی داشته باشند و...» از جمله مواردی هستند که اغلب تحلیلگران بر این باورند که در تصمیم آمریکا برای خروج نیروهای نظامیاش از افغانستان موثر بوده است.
طالبان در حال حاضر در افغانستان دست بالا را دارد و دستاوردهای زیادی کسب کرده است. اما زمینه های لازم برای بروز شکاف در این گروه وجود دارد. از سوی دیگر، آنها نمی دانند که در صورت پیروزی چه سیستمی را می خواهند در افغانستان پیاده سازی کنند. همچنین خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان نیز شرایط بهتری را برای قدرت نمایی این گروه مبارز فراهم می کند.
هند به نوبه خود امیدوار است با حفظ نظام متحد در کابل و قطع راه گذرگاه چینی به سمت ایران، پاکستان را محاصره کند. اما روسیه، سعی می کند نفوذ تاریخی خود در افغانستان را پس بگیرد و مانع از گسترش نفوذ چین و دیگر کشورها در این منطقه شود. به احتمال زیاد، پس از خروج آمریکا، منافع روسیه-هند در مقابل محور چین-پاکستان، قرار می گیرد، در حالی که ایران به دلیل تداخل منافع خود، در هر دو محور بازی می کند
همزمان با خروج نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان و متعاقبا پیشروی هایِ سریع و قابل توجه طالبان در خاک این کشور، کشورهای روسیه، چین و همچنین دولتهای آسیای مرکزی قویا نسبت به تبعات وجودِ یک افغانستانِ ناامن و بی ثبات برای منطقه و حتی در سطح کلانتر یعنی در عرصه بین المللی، نگران هستند. اگرچه تمامی امیدها تاکنون از بین نرفته اند با این حال، چشم انداز آینده، روز به روز تیرهتر میشود.
«شی جین پینگ» دبیر کل حزب کمونیست چین در اجلاس سال ۲۰۱۲ که همزمان بود با به قدرت رسیدن وی، یکی از اهداف خود را «دو سده» دانست. این تفکر ابتدا سال ۱۹۹۷ توسط «جیانگ زمین» دبیرکل وقت حزب کمونیست چین اعلام شد.
ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور منتخب ایران در اولین اظهارات مطبوعاتی خود از 18 ژوئن زمان انتخابات اعلام کرد که تهران قصد دارد روابط نزدیکتری با کشورهای منطقه داشته باشد و اولویتش بهبود روابط با همسایگان عرب خلیج فارس است. گفتنی است، ریاض و تهران پس از بروز اختلاف در سال 2016، از آوریل سال جاری درگیر گفتگوهای بغداد هستند.
هیل، پایگاه رسانهای نزدیک به کنگره ایالات متحده در مطلبی، تشدید تنشهای اخیر در مسیر تعامل تهران و واشنگتن را نگرانکننده دانست و نوشت: بدون بازگشت سریع به توافق هسته ای ایران، بایدن با خطر یک بحران هسته ای مواجه است که ممکن است سریعاً به یک جنگ ویرانگر تبدیل شود. هیچ «راه سومی» وجود ندارد.
رابطه ریاض و ابوظبی این روزها شاهد تنشی است که از چشم تحلیلگران به دور نمانده، تنشی که نشانه های آن در وضع محدودیتهایی از سوی دو کشور برای سفر مردمشان به عربستان یا امارات، با قدرت نمایان شد.