بارها نیز در این مورد خاص تذکر داده ایم که اگر کشتی ایران می خواهد در المپیک توکیو سربلند باشد و صیاد مدال های رنگارنگ، باید استراتژی اش بر مبنای حضور در این رقابت ها باشد ، نه رقابت های جهانی و آسیایی که به هر حال همیشه در دسترش هستند و این بازیهای المپیک است که همیشگی نیست و شاید در خانه هر قهرمان را یک بار بزند . آنچنان که در خانه علیرضا دبیر را یک بار زد و این قهرمان بزرگ که از هوشی سرشار در کشتی برخوردار بود به جهت وامدار کردن خود به مسوولان و به تبع آن حضور در بازیهای آسیایی یوسان کره جنوبی که اصلا ضرورتی به حضور نداشت ، پرونده قهرمانی خود را با آسیب دیدگی کتف برای همیشه بست تا امروز دریغی بزرگ برایش باقی بماند .
بنابراین امروز باید هر گام و برنامه کشتی در جهت حضوری قدرتمند در بازیهای المپیک باشد و با برنامه ای هدفمند خود را آماده حضور در کارزاری بزرگ کنیم .
متاسفیم که عرض کنیم مسوولان فدراسیون کشتی انگار چندان بازیهای توکیو را جدی نگرفته اند و در برنامه کلان و محوری خویش نیز دو المپیک بعدی را مورد توجه قرار داده اند . شاید علیرضا دبیر در مقام رییس فدراسیون بگوید نه چنین چیزی نیست ، اما این نکته ای است که ما در عملکردهای پیش رو می بینیم .
همین جا نیز و قبل از آنکه وارد مثال ملموس آن شویم باید عرض کنم که به دلایل متعدد معتقدم که کشتی ایران می تواند در المپیک توکیو نتیجه ای خوب و آبرومند بگیرد . مشروط به آنکه برای هر ۱۲ وزن با پیش فرض کسب ۶ سهمیه باقی مانده ، هدفگذاری مشخص داشته باشد . امروز دیگر نمی توان به فال و قرعه خوب چندان دل بست . کشتی گیران ما اگر می خواهند در المپیک موفق باشند باید نفس نه ۶ ، بلکه ۹ دقیقه مبارزه را داشته باشند و بدنشان باصطلاح بعد از یکی دو مبارزه خالی نکند . بیان این مساله می طلبد که بدنسازی قهرمانان ما هوشمندانه باشد و طوری آماده کارزار المپیک شوند که نه از نفس کم بیاورند و نه به جهت استقامت و قدرت بدنی ، ضمن آنکه ضریب “سرعت عمل” نیز باید چاشنی عملکردشان در مبارزه ها باشد . طبیعی است روحیه بالا و مناسب نیز به اعتماد به نفس شان در جهت رویارویی با هر حریفی در هر مرحله ای از رقابت ها ، انرژی مضاعفی می بخشد تا قدم به قدم به سوی کسب مدال خیز بردارند .
تکراری است اینکه بگوییم المپیک جای تجربه اندوزی نیست و قهرمانان ما باید در هر مرحله از اردوهای آمادگی ، هماوردی با حریفان مطرح و مستقیم شان را شبیه سازی کنند تا با چشمانی باز و ضریبی بالا از موفقیت گام در عرصه بازیها بگذارند . البته خود علیرضا دبیر عالم به این مسایل است و جای تذکری از سوی ما نیست . اما خب علیرضا دبیر است و کلی مسایل ریز و درشت که شاید ماها در جریان خیلی از آنها قرار نگیریم . مثل همین مشکلات مالی در راه اعزام کشتی گیران به تورنمنت های مختلف در راه صیقل خوردن آنها و خوردن بدنشان به بدن قهرمانان بزرگ .
حرف زیاد است برسیم به اصل موضوع . امروز صبح در لابلای خبرها خواندم که در تورنمنت ایتالیا کشتی گیران سرشناس زیادی در هر دو رشته فرنگی و آزاد ثبت نام کرده اند تا خود را پس از مدت ها دوری از مبارزه ، در این رقابت ها محکی مناسب بزنند .
هر چند که ما در ایتالیا در کشتی فرنگی نماینده ای نداریم و محمد بنا پیش از این اعلام کرده بود که بعید می داند این تورنمنت در سطح کیفی لازم برگزار شود و برای همین ترجیح داده تا با تیمی کامل راهی تورنمنت اوکراین شود ، اما در کشتی آزاد نیز ما ابتدا سه نفر را برای این رقابت ها معرفی کردیم که حالا و با آسیب دیدگی امین طاهری در ۱۲۵ کیلو ، تنها دو کشتی گیر در صحنه رقابت های ایتالیا داریم .
بهنام احسان پور در ۶۵ و علیرضا کریمی در ۹۷ کیلو .
این در شرایطی است که اگر رویکرد و استراتژی المپیکی ما روشن باشد و به قول معروف “مو” لای درزش نمی رفت نباید امروز افسوس بخوریم که چرا تنها دو نماینده .
افسوس و حسرت مان زمانی دوچندان می شود که “طاها آکگل” قهرمان سرشناس و قدرتمند ترکیه با یک طلای المپیک، ۲ طلا، ۲ نقره و یک برنز جهان در سنگین وزن حاضر است و این یعنی اینکه در هدف گذاری خود به اوت زده ایم . این درست که امین طاهری نفر اول مسابقه های انتخابی با آسیب دیدگی دست این رقابت ها را از دست داده ، اما جای سئوال است که چرا یک ماه پیش که این مساله روشن شد امیر حسین زارع جوان رعنای آملی جانشین او نشد ؟!و یا اصولا چرا از ابتدا با آینده نگری اسم جوانانی چون زارع ، کامران قاسمپور و علی شعبانی در لیست اعزامی قرار نگرفت؟!
بی شک زارع بعنوان جوان با انگیزه ای که بخت زیادی برای حضور در المپیک دارد نباید به سادگی فرصت مبارزه با نام آوری چون “طاها آکگل” را از دست بدهد . کشتی گیر زیرک و ششدانگ ترک که برای بردنش باید بسیار آماده بود و حداقل یک باری باهاش مبارزه کرد تا سبک و سیاق مبارزه اش کاملا دستگیر کشتی گیران ما شود . گر چه این کشتی گیر سن و سالی ازش گذشته اما باور کنید یکی از امیدهای اصلی کشتی آزاد کشورش برای کسب مدال طلا در المپیک توکیو به حساب می آید .
حتم داریم که اگر امیر حسین زارع یا امین طاهری فرصت رویارویی با این کشتی گیر سرشناس ترکیه پیش از المپیک نصیبشان شود ، بهتر خود را آماده رویارویی با او خواهند کرد .
افسوس و صد افسوس که استراتژی کشتی ما المپیکی نیست و مشکلات و تنگناهای مالی نیز قوز بالا قوزی در این زمینه شده تا دست علیرضا دبیر نیز در زمینه اعزام گسترده و البته هدفمند کشتی گیران به تورنمنت های مختلف بسته باشد .
ثبت دیدگاه