در ادامه بخش سوم مقاله را بخوانید.

در محاصره آتش

اوراسیا غالباً تله ای برای هژمون‌های مشتاق بوده است: تعداد زیادی از دشمنان در این نزدیکی وجود دارند که می توانند با ابرقدرت های دریایی مشترک باشند. برای تقریباً ۴۰ سال ، چین در حال ظهور با کوچک جلوه دادن جاه طلبی های جهانی خود و حفظ روابط دوستانه با ایالات متحده از محاصره راهبردی اجتناب کرد. اما آن دوره به پایان رسیده است. از آنجا که پکن در دریای چین جنوبی، تنگه تایوان و جاهای دیگر تهاجمی تر شده است ، تقریباً در همه جا خصومت ایجاد کرده است.

در طول پنج سال گذشته ، ایالات‌متحده تعامل را رها کرده و از راهبرد جدید مهار استقبال کرده است. واشنگتن بزرگترین توسعه دریایی و موشکی خود را در یک نسل انجام داده، تهاجمی ترین تعرفه های خود را از جنگ جهانی دوم وضع کرده و شدیدترین محدودیت های خود را برای سرمایه گذاری خارجی از زمان جنگ سرد اعمال کرده است؛ و همه اینها به چین مربوط می شود. فروش سلاح و حمایت نظامی از دولت‌های حاضر در خط مقدم افزایش یافته است. تحریم‌های تکنولوژیکی ایالات‌متحده هوآوی و دیگر شرکت‌های چینی را تخریب می کند.

شی جین پینگ از خود می پرسد که آیا می تواند به تعهدات بزرگ خود عمل کند یا خیر. و آن زمان است که جهان باید واقعاً نگران شود.

چرخش ایالات متحده علیه چین به واکنش گسترده تری علیه قدرت پکن کمک کرده است. در شمال شرقی آسیا، تایوان بیش از پیش مصمم به حفظ استقلال خود شده است و دولت یک استراتژی دفاعی جدید جسورانه را تصویب کرده است که فتح جزیره را بسیار سخت می‌کند. ژاپن موافقت کرده است تا با آمریکا برای جلوگیری از تجاوز چین در منطقه همکاری نزدیک داشته باشد. پکن از طریق جنگ طلبانه خود به اتحاد آمریکا و ژاپن یک بازیگر صریح ضد چین داده است.

کشورهای اطراف دریای چین جنوبی نیز در حال کنترل و رصد چین و افزایش حفاظت هستند. ویتنام در حال خرید موشک های متحرک ساحلی ، زیردریایی های تهاجمی روسیه ، هواپیماهای جنگنده جدید و کشتی های سطحی مجهز به موشک های کروز پیشرفته است. سنگاپور بی سر و صدا به یک شریک مهم نظامی ایالات متحده تبدیل شده است. اندونزی هزینه های دفاعی خود را ۲۰ درصد در سال ۲۰۲۰ و ۲۱ درصد دیگر در سال ۲۰۲۱ افزایش داد. حتی فیلیپین که در بیشتر دوره ریاست جمهوری رودریگو دوترته از چین حمایت کرد ، اکنون ادعاهای خود را در دریای چین جنوبی تکرار می کند و گشت های هوایی و دریایی را افزایش می دهد.

بلندپروازی های چین پاسخی را فراتر از شرق آسیا ، از استرالیا تا هند و اروپا ، برانگیخته است. هر جا که پکن فشار می آورد ، گروهی از رقبا که در حال رشد هستند عقب نشینی می کنند. گفتگوی امنیتی چهار جانبه-مشارکت راهبردی که شامل استرالیا ، هند ، ژاپن و ایالات متحده می شود؛ به عنوان نقطه مرکزی همکاری ضد چین در میان قدرتمندترین دموکراسی‌های هندوپاسیفیک (هند و اقیانوس آرام» ظاهر شده است.

اتحاد جدید AUKUS (استرالیا – انگلستان – ایالات متحده) هسته اصلی آنگلوسفر را در برابر پکن متحد می کند. ایالات متحده در حال ایجاد ائتلاف های کوچک کوچک است تا اطمینان حاصل کند که دموکراسی های پیشرفته در فناوری های کلیدی پیشرو هستند ، در حالی که G-7 و ناتو مواضع سخت تری در مورد تایوان و سایر موضوعات دارند.

مطمئناً همکاری ضد چین همچنان در حال پیشرفت است ، زیرا بسیاری از کشورها هنوز به تجارت با پکن متکی هستند. اما همین مشارکت های بهم پیوسته می تواند در نهایت یک حلقه محاصره دور پکن ایجاد کند.

افول چین خطرناک‌تر از ظهور آن است

چین یک قدرت ظهورکرده است، نه یک قدرت در حال رشد: این کشور دارای قابلیت‌های ژئوپلیتیکی مهیب است ، اما بهترین روزهای آن پشت سر گذاشته شد. این تمایز اهمیت دارد، زیرا چین جاه طلبی‌هایی را دنبال کرده که اکنون ممکن است نتواند بدون اقدامات شدید به آنها برسد.

هدف حزب کمونیست چین بازپس گیری تایوان، تسلط بر غرب اقیانوس آرام و گسترش نفوذ خود در سراسر جهان است. شی اعلام کرده است که چین به دنبال آینده ای است که در آن «ما در ابتکار عمل پیروز شویم و موقعیت غالب را داشته باشیم». با وجود کند شدن رشد اقتصادی و رویارویی چین با جهانی متخاصم، این رویا در حال فروپاشی است.

این ممکن است برای واشنگتن خبر خوبی به نظر برسد: شانس اینکه چین بدون زحمت از آمریکا سبقت بگیرد کم است. اما کاملاً اطمینان‌بخش نیست. با توجه به مشکلات چین ، آینده برای پکن خطرناک به نظر می رسد. شبح رکود مقامات حزب کمونیست را درگیر خود خواهد کرد. شی جین پینگ از خود می پرسد که آیا می تواند به تعهدات بزرگ خود عمل کند یا خیر. و آن زمان است که جهان باید واقعاً نگران شود.

قدرت های تجدیدنظرطلب وقتی خطرناک می شوند که فاصله بین جاه‌طلبی‌ها و توانایی‌های آنها غیرقابل مدیریت به نظر برسد. وقتی پنجره راهبردی یک قدرت ناراضی شروع به بسته شدن می کند، حتی یک تلاش با احتمال پیروزی کم، بهتر از هبوط تحقیرآمیز به نظر می رسد.

وقتی رهبران اقتدارگرا نگران هستند که افول ژئوپلتیک مشروعیت سیاسی آنها را از بین می‌برد ، اغلب ناامیدی به دنبال دارد. به عنوان مثال، آلمان جنگ جهانی اول را آغاز کرد تا مانع از خرد شدن آرمان‌های هژمونیک خود توسط انگلیس ، روسیه و فرانسه شود. ژاپن جنگ جهانی دوم را در آسیا آغاز کرد تا مانع خفه شدن امپراتوری، توسط ایالات‌متحده شود.

قدرت های تجدیدنظرطلب وقتی خطرناک می شوند که فاصله بین جاه طلبی ها و توانایی های آنها غیرقابل مدیریت به نظر برسد. وقتی پنجره راهبردی یک قدرت ناراضی شروع به بسته شدن می کند ، حتی یک دور کم احتمال برای پیروزی بهتر از فرود تحقیرآمیز به نظر می رسد. وقتی رهبران اقتدارگرا نگران هستند که افول ژئوپلتیک مشروعیت سیاسی آنها را از بین می برد ، اغلب ناامیدی به دنبال دارد. به عنوان مثال ، آلمان جنگ جهانی اول را آغاز کرد تا مانع از شکستن خواسته های سلطه طلبانه خود توسط یک انگلیس ، روسیه و فرانسه شود. ژاپن جنگ جهانی دوم را در آسیا آغاز کرد تا از خفه شدن امپراتوری ایالات متحده جلوگیری کند.

اوضاع اصلامساعد نیست

امروز چین در حال بررسی بسیاری از جعبه های نگران کننده است. کند شدن رشد؟ تیک. محاصره استراتژیک؟ تیک. رژیم  استبدادی با منابع مشروعیت ارگانیک اندک؟ تیک. تبر تاریخی برای جاه‌طلبی‌های باج‌طلبانه؟ تیک بزنید و بررسی کنید. در واقع ، چین در حال حاضر مشغول انجام این شیوه ها است؛ تجمع بی وقفه نظامی ، جستجوی حوزه های نفوذ در آسیا و فراتر از آن ، تلاش برای کنترل فناوری ها و منابع حیاتی.

اگر برای محاسبه احتمال تجاوز از سوی یک قدرت در اوج فرمولی وجود داشته باشد ، چین عناصر کلیدی آن را دارد.

بسیاری از ناظران بر این باورند که چین امروز در حال افزایش وزن خود است زیرا از صعود خود بسیار مطمئن است. به نظر می رسد شی گمان می کند کووید۱۹ و بی‌ثباتی سیاسی در ایالات‌متحده امکانات جدیدی را برای پیشرفت ایجاد کرده است.

اما احتمال بیشتر و بسیار ترسناک‌تر این است که رهبران چین مصمم به حرکت سریع باشند زیرا زمان آنها رو به پایان است. وقتی کشوری که می خواهد جهان را دوباره مرتب کند به این نتیجه برسد که ممکن است نتواند این کار را به صورت مسالمت آمیز انجام دهد، چه اتفاقی می‌افتد؟ تاریخ و رفتار کنونی چین نشان می‌دهد که اوضاع هیچ خوب نیست.