تارنمای وزارت امور خارجه چین در تازه ترین گزارش پیرامون وضعیت دمکراسی در آمریکا نوشت، پکن امیدوار است آمریکا در حالی که به بهبود سیستم دمکراسی خود می پردازد، تغییراتی نیز در تعامل با سایر کشورها اعمال کند.
اجماع رایج، در واشنگتن و خارج از آن، این است که چین در حال پیشی گرفتن از ایالات متحده است. شواهد زیادی پشتوانه این دیدگاه است. پکن یک قدرت تجدیدنظرطلب مقتدر است که عزم بازسازی نظام بینالمللی را دارد، اما اگر به نظر می رسد پکن عجله دارد، به این دلیل است که ظهور آن تقریباً به پایان رسیده و زمان چین برای ایجاد نظم جهانی چینمحور رو به پایان است. با این حال این ادراک نباید منجر به رضایت خاطر واشنگتن شود، چراکه قدرتهای رو به رشد وقتی ثروتشان محو و دشمنیهایشان تکثیر میشود، اغلب تهاجمیتر و گستاختر میشوند، و چین در حال طی طریقی است که غالباً به تراژدی ختم میشود: صعودی سرگیجهآور و به دنبال آن شبح یک سقوط سخت.
در بسیاری از سالهای قرن بیستم، چین فقیرتر از کامرون بود. در سال ۱۹۴۹، زمانی که جمهوری خلق چین تشکیل شد، یکی از بزرگترین کشورهای جهان در جنگ داخلی پارهپاره شده بود و از آن پس تحت یک نظام دیکتاتوری کمونیستی قرار گرفت.
ارزیابیها حاکی از این است که چین در تجارت با کشورهای مختلف جهان از آمریکا سبقت گرفته و آمریکا به شدت نگران جهانی است که در آن مدل اقتدارگرایانه چین غالب شود. گزارش جدید اکونومیست حاکی از این است که «بایدن» برای مهار چین از دمدمی مزاجی و تندخویی رئیسجمهور پیشین آمریکا فاصله گرفته است؛ اما در جنبههای دیگر، سیاست سختگیرانهتری را اتخاذ کرده و در حال پایهریزی چارچوبی برای مقابله با خیزش چین است. «بایدن» بر آن است تا با افزایش نفوذ آمریکا از نفوذ چین بکاهد.
پنج یا شش سال پیش، هنگامی که بسیاری از چینیها فرهنگ آمریکایی برایشان تازگی داشت و آن را سرگرم کننده میدیدند، هالووین تجارت بزرگی در کائوکسیان Caoxian چین بود. این بخش روستایی ادعا میکند که بزرگترین منبع لباس ارزان چین برای مهمانیهای کودکان، کنسرتهای مدارس و همچنین برای مراسمهای نمایشی بزرگ است که گاهی اوقات در محل کار چینیها از کارخانههای کوچک گرفته تا وزارتخانههای دولتی برگزار میشود.
در دهه ۱۹۹۰ هنگامی که شوروی سابق دچار فروپاشی شد، آمریکاییها این تحول بزرگ را جشن گرفتند زیرا آنها این فروپاشی را پیروزی کاپیتالیسم بر کمونیسم، آزادی بر خودکامگی و دموکراسی بر سیستم تکحزبی قلمداد کردند. فرض ما این بود که بازی تمام شده و ما برنده شدهایم، ما به پایان تاریخ رسیدهایم. ما تصور میکردیم چین نیز که از پیش برخی اصلاحات مبتنی بر بازار آزاد را اجرا کرده، پس از مدتی به سمت سیستمی شبیه سیستم آمریکایی حرکت خواهد کرد. آمریکاییها تجارت با چین را عادی کردند و با حوصله منتظر «گورباچف چین» بودند. اما این انتظار خیلی طولانی شده است. چندی پیش حزب کمونیست چین صدمین سالگرد تاسیس خود را جشن گرفت. اکنون شیجینپینگ رهبر این حزب است و او درسی بسیار متفاوت از فروپاشی اتحاد شوروی فراگرفته است. از دید او اتحاد شوروی نه به این دلیل که کمونیسم محکوم به فروپاشی است بلکه به این دلیل که مقامات حزب کمونیست فاسد شده و پایبندی خود را به اصول کمونیسم از دست داده بودند دچار آن سرنوشت شد.
تلاش تفرقهانگیز چین برای همسایگی با اتحادیه اروپا میتواند در نهایت به وحدت این اتحادیه کمک کند. اتحادیه اروپا غربالگری سرمایهگذاری را افزایش داده، چین را «رقیب استراتژیک» نامیده و ابتکار عمل خود را در راستای اتصال هر چه بیشتر اروپا به هم آغاز کرده است. برخی مقامهای اتحادیه اروپا به همان اندازه که ابزارهای نظامی روسیه را جدی میگیرند، نیمنگاهی هم به ابزارهای اقتصادی چین دارند.
حالا که یک سال گذشته است، شرایط بسیار با آن زمان تفاوت دارد. نزدیک به ۶۰۰ شرکت به نظرسنجی سالانه اعتماد به نفس تجاری که توسط اتاق بازرگانی اتحادیه اروپا در چین انجام شد، پاسخ مثبت دادند. آنها خوش بینی وافری درباره چین اظهار داشتند و گفتند که رشد اقتصادی این کشور بسیار سریعتر از آنچه انتظار میرفت، از سر گرفته شد. سه چهارم شرکتهای اروپایی اعلام کردند که آنها در چین در سال ۲۰۲۰ سودآور هستند و این موضوع به آنها اجازه میدهد که برای دفاتر مرکزی خود که خارج از چین مستقر هستند، منفعت داشته باشند.
یورو آسیا ریویو نوشت: وانگ یی، وزیر امور خارجه چین در اواخر مارس ۲۰۲۱ سفر به شش کشور خاورمیانه را آغاز کرد. وانگ در آستانه عزیمتش، برنامه پنج مادهای چین را برای منطقه اعلام کرد. این طرح شامل احترام متقابل، برابری و عدالت، منع گسترش سلاحهای هسته ای، امنیت جمعی و همکاریهای مبتنی بر توسعه بود. […]
بی بی سی اخیرا گزارشی با این تیتر منتشر کرد: چین با امضای توافق نامه همکاری با ایران چشم انداز جدیدی در خاورمیانه ترسیم میکند. نیویورک تایمز هم گزارش داد که چین با سرمایهگذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری در ایران میتواند نفوذ خود در خاورمیانه را تقویت کند. درست در آستانه آغاز سال جدید ایران، پکن و تهران یک توافق نامه جامع مشارکت استراتژیک منعقد کردند. با مشاهده سیاست خارجی آمریکا که به طور فزایندهای از دریچه رقابت با چین ترسیم شده، به راحتی میتوان فهمید که چگونه این معامله میتواند خبر بدی برای منافع آمریکا باشد.