به رغم تاکید اسناد بین المللی بر خلع سلاح و اهمیت آن در تامین صلح و امنیت جهانی، سایه سنگین نگاه های گزینشی در این زمینه حاکم بوده و به نحو طنزآمیزی رژیم ها و کشورهای دارای کلاهک های هسته ای و موشک های قاره پیما از کمند نظارت های جامعه بین المللی به دور مانده اند.
قطعنامه دوسالانه پیشنهادی ایران با عنوان «پیگیری اجرای تعهدات توافق شده در کنفرانسهای بازنگری دولتهای عضو ان.پی.تی در سالهای ۱۹۹۵، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰» در کمیته یک مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید.