به گزارش فرهنگ ایرانیان به نقل از تسنیم، 13 سال متوالی از حضور تفکر فعلی در فدراسیون فوتبال گذشته است. دورانی که با حضور علی کفاشیان به‌عنوان رئیس آغاز شد، به مهدی تاج رسید و حالا بیش از یک سال هم با سرپرستی حیدر بهاروند ادامه پیدا کرده است. در طول این دوران حضور مدیرانی چون کفاشیان، تاج و بهاروند ثابت بوده و افرادی چون فریدون اصفهانیان، هدایت ممبینی، محمود اسلامیان و نفراتی از این دست، دوره‌ای بوده و آنها جایگزین افراد دیگری شده‌اند. افرادی که معمولاً باید وابسته به رأس قدرت فدراسیون باشند تا بتوانند به حیات خود ادامه دهند.
مسلم است که پرداختن به عملکرد فنی فدراسیون فوتبال در یک مطلب و چند پاراگراف نمی‌گنجد، اما در هر صورت تیم ملی فوتبال دو بار در این دوران به جام جهانی رسید، تیم‌های نوجوانان و جوانان هم سهمیه جام جهانی کسب کردند، تیم ملی فوتسال و فوتبال ساحلی روی سکوی سوم جهانی ایستادند و البته ناکامی‌هایی هم رقم خورد. از جمله ادامه ناکامی‌های تیم فوتبال المپیک، ناکامی‌های نوجوانان و جوانان از راهیابی به جام جهانی در دوره قبلی، دو بار ناکامی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا که از رسیدن به قهرمانی یا رسیدن به فینال بازماند و البته قراردادهایی که دست روی خرخره فوتبال ایران گذاشته است.
با وجود تمام این اتفاقات، یک مسئله بسیار حائز اهمیت بود. موضوع اخلاق، پاسخگویی و احترام. فدراسیون فوتبال در زمان ریاست علی کفاشیان به دلیل خنده‌های همیشگی اش به فدراسیون خنده مشهور بود و فدراسیون مهدی تاج به دلیل سکوت در مقابل تمام اتفاقات، لقب فدراسیون سکوت را گرفت. در این بین اما نباید فراموش کرد که مسئولان فدراسیون فوتبال در تمام این سال‌ها معمولاً ادبیات طلبکارانه و تهدیدآمیز داشتند. در مقابل باشگاه‌ها، ملی‌پوشان، بازیکنان، مربیان، داوران، دولت، مجلس، رسانه یا هر نهادی که فکرش را کنید، این ادبیات پس زمینه اصلی حاضران در فدراسیون بود.
ثبت دیدگاه