استاد منصور برزگر حرف دل جامعه کشتی را زد

در کشتی ایران هر کس جایگاه خود را دارد و کسی نمی تواند جای دیگری را تنگ‌ کند . بویژه که وقتی بحث شایستگی و توانایی فنی مطرح است آن وقت کسی نمی تواند صرفا حرف زده و ادعا کند .
بی شک وقتی بحث فنی می شود خروجی هر مربی نیز مورد توجه قرار می گیرد و اینجاست که هر گردی گردو نیست .
منصور برزگر پیشکسوت ارزنده و قهرمان جهان و نایب قهرمان المپیک چکیده کشتی است و اصل جنس. کسی که بعد از دوره قهرمانی نیز هیچگاه از کشتی جدا نبوده و جدا از پرونده قطور سرمربیگری اش در تیم ملی کشتی آزاد و در عرصه میادین جهانی و المپیک و آسیایی، هر زمانی نیز کوچکترین فرصتی برایش فراهم شده از آموزش به آینده سازان کشتی دریغ نکرده است . استاد برزگر از این حیث سرآمد همه پیشکسوتان قبل و بعد خود بوده و هست .
اما برزگر درست می گوید که مربی ملی هم باید سازنده باشد و از هیچ فرصتی در زمینه انتقال دانش فنی خود دریغ نکند . موضوعی که نگارنده نیز چندی پیش به آن پرداخت و بر کار مربیان تیم ملی خرده گرفت که چرا باید دست بالا دست گذاشته و از سازندگی دور و دورتر شوند . بدیهی است اگر مربیان ملی برای خود مسئولیتی در این زمینه قایل باشند حداقل می توانند با سرکشی به باشگاهها و مرببان سازنده در اقصی نقاط کشور ، در زمان هایی که اردوهای تیم ملی تعطیل است ، مربیان سازنده را به لحاظ معنوی نیز که شده تشویق کرده و استعدادها را زیر ذره بین نگاه خویش قرار دهند. باور کنید اگر این اتفاق بیافتد چه بسا استعدادهایی که از نظرها پنهان می مانند می توانند شناسایی شده و بستر شکوفایی آنان فراهم شود .

آن هم در رشته ای چون کشتی که با رنج و مرارت کشیدن عجین است و نمی توان همه انتظارها در زمینه پرورش قهرمانان زبده را متوجه دیگران نمود . بی شک در زمینه رشد و بالندگی کشتی در جای جای ایران همه می توانند سهمی ولو کوچک ایفا کنند . ایراد اساسی اینجاست که امروز کشتی روی کاکل چند استان خاص و عمدتا مازندران می چرخد و معلوم نیست دیگر استان های کشتی خیز چه می کنند ؟!
باز بر گردیم به صحبت های منصور برزگر که گفته وزارت ورزش ما المپیکی فکر نمی کند و تازه در فاصله چند ماهه تا المپیک فیلش یاد هندوستان می کند . در حالی که عرصه حضور در المپیک نیاز به یک برنامه و استراتژی ۴ ساله دارد و نمی توان دست روی دست گذاشت و انتظار داشت که با چند ماه توجه و برنامه ریزی کوتاه مدت بتوان به نتایج لازم در این بازیها رهنمون شد . متاسفانه ورزش ایران سالیان مدیدی است که به روزمرگی افتاده و همزمان با رشد تکنولوژی و علم روز ورزش جلو نرفته است . در خلاء این برنامه ریزی و استراتژی حرفه ای برای حضور در المپیک ، همیشه انبوه انتظارها را بر دوش قهرمانان و ستاره های ورزش بویژه در رشته کشتی گذاشته ایم که از بس فشار نتیجه گیری روی دوش شان سنگینی کرده ، یک جاهایی از استرس و حساسیت زیاد ، پایشان در بزنگاهها لغزیده تا نتوانند مزد زحمات خود را دریافت کرده و قربانی سیاست های غلط حاکم بر ورزش شده اند.
این تازه در شرایطی است که به اندازه سهم رشته های مدال آور در عرصه بازیهای آسیایی و المپیک ، بودجه لازم و متناسب بین آنها تقسیم نمی شود تا این تبعیض در توجه و تخصیص بودجه که بطور طبیعی سهمی از آن می تواند زندگی قهرمانان را سر و سامان دهد ، باعث دلخوری و ناراحتی قهرمانان رشته کشتی بوده است .