برای مرگ فرهنگ مان باید گریست !

باریکن سابق تیم ملی از میناوند گفت، از کم لطفی هایی که به او شد و اینکه فوتبال مهرداد مقوله ای فراموش شده بود و کسی به خاطر نمی آورد او در لیگ معتبر باشگاههای اروپا بازی کرده و یکی از بهترین بازیکنان تیم ملی در جام جهانی ۹۸ بوده است.
اشک‌های گلزن قرن اما زمانی سرازیر شد که مرگ عزیزان ، آنهم یکی پس از دیگری را ترسیم کرد که دنیا چقدر بی ارزش و زود گذر است. او از نسل ۹۸ گفت ، از بازیکنان پرسپولیس و استقلال که یکی یکی می روند و جای خالی شان هیچ گونه پر نمی شود.
اما مرگ انسان‌ها که گریستن ندارد آقای استیلی! همه ما رفتنی هستیم. یکی دیر و یکی زود، آنچه غم انگیز است و باید به حالش گریست فرهنگ جامعه ای است که رو به قهقرا می رود. از رفتار های سطحی و اجتماعی گرفته تا نحوه هواداری از تیم های مورد علاقه مان.
استقلال و پرسپولیس متاسفانه قربانی مرگ فرهنگ اجتماعی ما شده اند. وقتی به بهانه طرفداری از تیمی به مزار چهره های فقید تیم مقابل و حتی عکس و پوستر تازه درگذشته های هم بی حرمتی می کنیم، سر در ساختمان باشگاه رقیب را رنگ آبی می پاشیم و یا در فضای مجازی با زشت ترین الفاظ و رکیک ترین کلمات به تخریب حریف و بازیکنانش می پردازیم باید خون گریه کرد!
این شکاف عمیق ایجاد شده بین تماشاگران آبی و قرمز هیچ مبنای درست و عقلی ندارد. دشمنی و کینه بوجود آمده را اگر کار اختلاف اندازان و …بدانیم چندان بیراه نرفته ایم چرا که اینجا با اسپانیا و انگلستان و برزیل و … متفاوت است. آنجا اگر طرفداران بارسا به خون هواداران رئال تشنه اند ریشه در اختلافات شدید مابین پایتخت نشینان با کاتالان های جدایی طلب دارد. اینجا اما عشق به دو تیم رقیب حل شده در تمام جامعه است. چه بسیار برادران و دوستان خیلی نزدیکی که هوادار آن تیم دیگر شهرند و در برادری و رفاقتشان کوچکترین تاثیر منفی نداشته است. اما تفکر پلیدی به دنبال بر هم زدن معادلات فوتبالی ایران است. فکر سیاهی که آبی را از قرمز ، تراکتور را از استقلال ، سپاهان را از پرسپولیس ، خوزستانی را از آذربایجانی ، شمالی را از جنوبی و … متنفر کند. این برای فوتبال و برای جامعه ما حکم مرگ را دارد که اگر چاره ای برای آن اندیشه نشود عواقب و فجایع جبران ناپذیری بر جای خواهد گذاشت.