خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس پیچیده تر از” برجام”

واقعا نیز جای تاسف دارد که با وجود پتانسیل های بالایی که استقلال و پرسپولیس برای درآمد زایی دارند ، به دلیل عدم آگاهی و نبود شایسته سالاری در انتخاب مدیران این دو باشگاه ، سرخابی ها طی سالها در جا زده اند و یک فصل نبوده که آب خوش از گلویشان پایین برود . سرخابی ها طی این سالها هر چقدر نیز که کجدار و مریز در آمدی کسب کرده اند از قبل آن را پیش خور کرده و یا صرف پرداخت اشتباهات مدیریتی خود کرده اند تا “یک” شان همیشه در گرو” دو”شان باشد .
در نظر بگیرید که طی این همه سال استقلال و پرسپولیس نه تنها از گذشت زمان درس نگرفته اند ، بلکه به دلیل قرار گرفتن مدیرانی که به اشتباه گذرشان به دو باشگاه افتاده که صد البته این کوتاهی و تقصیر متوجه مسوولان ورزش بوده و هست ، نتوانسته اند از فرصت ها بهره برداری لازم را بعمل آورده و سازمان و ساختاری قوی به لحاظ مالی ، نرم افزاری و سخت افزاری را پیرامون خود شکل دهند . شاید اگر همت و برنامه دکتر محمد دادکان ( رییس وقت فدراسیون فوتبال )در خرید ساختمان های فعلی دو باشگاه نبود ، استقلال و پرسپولیس تنها اسمی بیش از خود نداشتند و هر سال مجبور بودند خانه به دوش از این سمت شهر به سمت دیگر کوچ کنند .
در نظر بگیرید که امروز پرسپولیس با وجود صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا و به عوض آنکه تمام همت و تمرکزش پیرامون حضوری قوی در فینال و کسب اولین قهرمانی اش در این جام معطوف باشد ، درگیر مشکلات مالی و جور کردن درآمدی است که اگر دیر بجنبند خیلی زود به بحرانی عمیق برای سرخ ها تبدیل خواهد شد .
باز جای شکرش باقی است که پرسپولیس با برانکو تسویه حساب کرد ، اما از هم اینک باید به فکر پرداخت طلب “گابریل کالدرون “سرمربی آرژانتینی فصل قبل خود و همین طور “بودیمیر” مهاجم کروات باشد که حداقل در کوتاه مدت یقه سرخ ها را خواهد گرفت .
اما براستی چرا در انتخاب مدیران دو باشگاه استقلال و پرسپولیس وسواس و دقت لازم صورت نمی گیرد که حداقل مدیرانی انتخاب شوند که باصطلاح مدیران هزینه نباشند . مدیرانی که اگر پول کارگزاران نباشد و یا منابع مالی محدود دیگر ، بلد نیستند بهره وری لازم را داشته باشند و برای همین نیز هست که بعضا دیده شده دو باشگاه در عرض سال با تغییرات پیاپی مدیریتی مواجه بوده اند . تغییراتی که به عوض تحولات مثبت برای سرخابی ها به پاشنه آشیلی تبدیل شده و مدیران جدید که با کمترین آگاهی از نظام و مدیریت باشگاهداری در راس استقلال و پرسپولیس قرار گرفته اند قوز بالا قوزی شده اند بر مشکلات عدیده سرخابی ها .
به نام سرخابی ، به کام کارگزاران
این وسط حضور کارگزاران نیز بیش از آنکه به نفع استقلال و پرسپولیس باشد ، کام کارگزاران را شیرین کرده است . اصولا چه کسی می تواند قبول کند که کارگزاری صرفا جهت مساعدت و بهبود شرایط دو باشگاه قدم پیش گذاشته باشد و این وسط دو برابر رقمی را که به پرسپولیس و استقلال می دهد ، در جیب نگذارد . ؟!
بنابراین در این شرایط عده ای سود و بهره خود را در بی سر و سامانی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس دیده اند تا در بزنگاه ها با ورود خود به میدان و زمینه عقد قرارداد با کارگزاران ، آنها نیز در این مسیر پولی از این خوان گسترده به جیب بزنند .
وعده پوچ
در نظر بگیرید که در طی این سالها تمام وعده خوبان در جهت خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس نیز پوچ و بی اساس از کار درآمده است تا مانور خصوصی سازی نیز راه فراری باشد برای مسوولان ورزش که از بار مسوولیت شانه خالی کرده و با فرار به جلو ، موضوع را تابع گذشت زمان کنند . در حقیقت اگر وعده مسوولان برای خصوص سازی بنای عملی شدن داشت ، این کار اساسی باید سه سال پیش به فرجامی نیک می رسید . اما متاسفانه موضوع غامض تر از آن است که مسوولان به دفعات وعده آن را داده اند تا این وسط پرسولیس و استقلال باشد و هواداران معترضی که یک زمان راه خود را به سمت وزارت ورزش کج می کنند و یک زمان نیز جلوی مجلس شورای اسلامی بساط اعتراض خود را پهن می کنند تا پرونده خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس نیز به اندازه “مذاکرات برجام “سخت و پیچیده نشان دهد.
به هر حال تا زمانی که نخواهیم مشکلات استقلال و پرسپولیس را اساسی و بر مبنای اصول حرفه ای باشگاهداری حل و فصل کنیم ، دو باشگاه نه تنها از این رفت و آمد مدیران طرفی نخواهند بست ، بلکه روز به روز نیز گذر از تنگناها و مشکلات مادی ، برایشان سخت و سخت تر خواهد شد تا دو برندی که می توانند با مدیریتی درست روی پای خود بایستند ، چوب ندانم کاری و اشتباهات مدیریتی مدیران بالادستی را بخورند .