پکیج 50 میلیارد تومانی آقای مربی و سیاست یک بام و دو هوای فوتبال !

در فوتبال ایران اتفاقات عجیب کم نیست ، فقط کافیست اندکی چشم بگردانید و دور و بر این فوتبال را خوب بنگرید تا متوجه شوید که چطور یک شبه عده ای غریبه از خوان گسترده آن به لفت و لیس می رسند و دلسوزان و عاشقان راستین این رشته با سیلی صورت خود سرخ نگاه می دارند تا منادی فوتبال پاک در کشور باشند و اجازه ندهند پرچم مبارزه با فساد پایین کشیده شود .
متاسفانه به هر طرف می نگرید رد پای باندها را می بینید . باندهایی که نوشته و نانوشته منافع خویش را دنبال می کنند تا پولی که از بیت المال به فوتبال اختصاص می یابد به جیب کسانی برود که فقط در این رشته پر طرفدار زد و بندش را خوب یاد گرفته اند . در کمال تاسف آنانی نیز که دستی در مبارزه با فساد و این باندهای خطرناک فوتبالی دارند ، از فوتبال دور نگه داشته شده اند تا کام باند بازی و باندبازان در فوتبال ایران حسابی شیرین باشد .
در نظر بگیرید که وقتی موضوعی در فوتبال ایران قانون می شود ، این قانون مشمول همگان نمی شود و همیشه این وسط یک عده ؛ از باشگاهها بگیرید تا مربیان و بازیکنان استثناء هستند و قانون شامل حال آنها نمی شود . برای مثال باید عرض کنیم که در فوتبال باشگاهی ایران ، تیم های پرسپولیس و استقلال با این همه اهن و تلپ شان از جذب منابع مالی دولتی منع شده اند و از سوی وزارت ورزش ریالی به آنها اختصاص نمی یابد . قانونی که در مجلس به تصویب رسیده و دستگاهها از اختصاص بودجه به باشگاههای دولتی منع شده اند . اما با در نظر گرفتن اینکه در حال حاضر سه ، چهار باشگاه بیشتر در فوتبال باصطلاح حرفه ای ایران خصوصی نیستند ، آدم می ماند دم خروس را باور کند یا قسم حضرت عباس را . بی شک این سیاست یک بام و دو هوا محل ایراد است که در آن تعدادی از باشگاههای دولتی ردیف بودجه خاص دارند و دست و دلشان نیز برای هزینه کرد نمی لرزد ، اما از سوی دیگر تعدادی از باشگاهها منجمله سرخابی ها و تیم های تحت پوشش وزارت نفت باید برای تخصیص بودجه خود را به هر دری بزنند و با خواهش و تمنا نیز که شده فعلا به حیات خود ادامه دهند .
از سوی دیگر شما در این فوتبال با باشگاهی مواجه هستید که فقط در یک قلم پکیج 50 میلیارد تومانی را به سرمربی خود اختصاص می دهد تا با ولخرجی های غیر متعارف ، فعلا کبک شان در فوتبال کشور خروس بخواند .
جالب آنکه با وجود وضع محدودیت هایی مثل عدم جذب مربیان وبازیکنان خارجی به منظور کنترل هزینه کردها و کاستن از حجم پرونده های حقوقی علیه فوتبال باشگاهی ایران در فیفا ، هر سال نیز فوتبال ایران گران و گران تر می شود تا در این بازار مکاره ، تیمداری کار بسیار شاقی باشد . آن هم برای مدیرانی که بدرستی مدیران هزینه نام گرفته اند و چون از دانش مدیریت باشگاهی بی بهره اند تنها برای چند صباح در راس باشگاهها قرار می گیرند و بعد نیز با بر جای گذاشتن کلی بدهی و بدون سوال و جواب ، پی کارشان می روند تا فوتبال باشگاهی ایران هر سال بیشتر از گذشته از این رفت و آمدهای بی خاصیت متضرر شود .
خوب است همینجا اشاره کنم که مدیران تحصیلکرده فوتبالی نه تنها محلی از اعراب در تصمیم سازیها ندارند ، بلکه آنجا نیز که برای خالی نبودن عریضه از فوتبالی ها بعنوان مشاور و … استفاده می شود به حرف شان توجهی نمی شود تا مصداق این مساله حکایت “مدیر فنی” علی پروینی باشد . گفته می شود که یکی از مسوولان ارشد ورزش اخیرا مشاورش را صدا می زند و از وی می پرسد به نظرش چه کسی را برای مدیر عاملی فلان باشگاه مطرح انتخاب کنند . مشاور نیز که فکر می کند باید فردی درست و حسابی را معرفی کند می گوید آقای X که همه نیز راجع به مدیریت و صلاحیت اش اشتراک نظر دارند . اما مسوول ارشد بلافاصله می گوید البته من این آقا را برای تصدی این پست در نظر گرفته ام !!
واقعا آدم می ماند در این کشور به حال خودش گریه کند یا فوتبالی که بدست غیر فوتبالی ها افتاده یا این افرادی که چون مسوولند همه چیز باید به کام و میل شان باشد ، آن هم بر خلاف مصالح و منافع ملی فوتبال.
هر چه هست باید گفت این سیاست یک بام و دو هوا در فوتبال ایران آزار دهنده است و اگر مسوولان دولت و مجلس به دنبال این هستند که یک بار برای همیشه بار هزینه های این رشته را از خزانه دولت و بیت المال زمین بگذارند ، باید مثل سیاست کشور ترکیه در سال های نه چندان دور ، وام هایی بلاعوض و قابل توجه را به تمام باشگاهها اختصاص داده و برایشان نیز ضرب الاجل تعیین کنند که در عرض 3 یا حداکثر 4 سال باید به تمام معنا خصوصی شوند . چه در غیر آن مشمول کمکی نمی شوند و باید بتوانند با تعریف درآمدهایی پایدار برای باشگاه شان به خودکفایی و استقلال مالی برسند .