آقای دبیر ، از مسوولیت شانه خالی نکن !

موضعی سوال برانگیز و اصولاغیر منطقی که معلوم نیست علیرضا دبیر از بیان آن به انحاء مختلف چه هدف خاصی را دنبال می کند ؟! آیا او از هم اینک به دنبال توجیه ناکامی احتمالی کشتی در عرصه بازیهای المپیک توکیو است ؟ یا اینکه می خواهد با این مانور تبلیغاتی و شانه از مسوولیت خالی کردن ، مسوولان ورزش را در مقابل عمل انجام شده قرار دهد که سر کیسه را شل کرده و بودجه بیشتری را به فدراسیون تحت هدایت او اختصاص دهند .؟
هر چه هست علیرضا دبیر با این کار خود آگاهانه یا غیر آگاهانه در حال ضربه زدن به کشتی ایران است . رشته ای ملی و اساطیری که نزد ما ایرانیان دارای جایگاه ویژه ای است و طبیعتا دوست داریم همچون گذشته ، بیشترین مدال ها را از گردونه رقابت های جهانی ، آسیایی و المپیک در سبد مدالی ورزش ایران قرار دهد . طبق آن چیزی که خود علیرضا دبیر عنوان داشته در حال حاضر بودجه ای که از سوی وزارت ورزش به کشتی اختصاص یافته ۱۲ میلیارد تومان است که البته این منهای بودجه ای است که کمیته ملی المپیک در اختیار کلیه فدراسیون ها و بویژه رشته های مدال آور قرار می دهد .
سوال اصلی اینجاست آیا در شرایط سخت اقتصادی امروز وزارت ورزش دستش در تخصیص بودجه باز است که آنرا از فدراسیون کشتی دریغ می کند .؟ بطور مسلم پاسخ منفی است ، بویژه اگر در نظر بگیریم که علیرضا دبیر از همان بدو روزهای اولیه حضورش در فدراسیون کشتی ، مشکل مالی را علم و عنوان کرد ” اگر از پیش می دانسته وضعیت کشتی اینگونه است ، اصلا به موضوع مدیریت فدراسیون ورود نمی کرده است” . !
بی شک هر یک از اظهار نظرهای علیرضا دبیر را می توان نقد کرد بویژه که جناب دبیر معتقد است به لحاظ فنی آگاه به همه چیز است و سرش باصطلاح کلاه نمی رود .
از علیرضا دبیر باید پرسید که اصولا چه قصد و هدفی را از حضور در راس فدراسیون کشتی دنبال کرده و می کند که اینقدر به دنبال بزرگ نمایی مشکلات در کشتی است ؟ بی شک مشکلات امروز کشتی پرونده ای دیرین دارد و نمی توان همه چیز را در امروز خلاصه کرد . قدر مسلم اینکه تمام مشکلات امروز کشتی نیز ناشی از بی پولی یا کم پولی نیست . آخر کیست که نداند تمامی بزرگان و قهرمانان بنام کشتی ایران از گذشته تا به امروز از قشر پایین جامعه برخاسته اند و اینگونه نبوده که همه چیز برایشان از قبل مهیا و فراهم بوده باشد . پیشینه خود علیرضا دبیر و یا علیرضا حیدری بعنوان شاهد مثال هایی آشکار در این زمینه، گویای این حقیقت است که جامعه کشتی ایران با این سختی ها و مصائب بیگانه نیست . هر چند که بیان این مساله به معنای بی توجهی مسوولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به قهرمانان این رشته نیست و آنان باید به وظایف شان در این زمینه عمل کنند ، اما وضع مادی امروز قهرمانان این رشته و از جمله خود دبیر و خیلی از قهرمانان دیگر روشنگر این نکته است که آنها خوب از فرصت هایی که کشتی پیش رویشان قرار داد ، استفاده کرده اند . خود دبیر دو دوره در شورای اسلامی شهر تهران و بعنوان رییس کمیسیون برنامه و بودجه حضور داشت و تازه بعد از فارغ شدن از این شورا بود که به صرافت افتاد حضور در راس فدراسیون و خدمت به جامعه کشتی را سرلوحه برنامه های خود قرار دهد . هر چند صلاحیت او در دقیقه نود تایید شد تا بعنوان مهمترین نامزد ریاست فدراسیون ، رقیب قابل بحثی را پیش روی نبیند و راحت خود را با لابی های صورت گرفته در راس فدراسیون ببیند ، اما از وی بعنوان مردی سرد و گرم چشیده قابل قبول نیست که مدام بر سر اهالی کشتی منت گذاشته و بگوید که اگر می دانسته مشکلات کشتی تا این حد جدی و بزرگ است اصلا به مدیریت آن ورود نمی کرده است !
شاید علیرضا دبیر مؤلفه های مدیریتی دیگری را در ذهن دارد که ما از آن بی خبریم ، اما تا آنجا که به ما مربوط می شود و مدیران مختلفی را نیز طی ۴۰ سال گذشته در ورزش ایران دیده ایم معمولا مدیری را در راس ورزش قرار نمی دهند که برایش همه چیز از قبل فراهم شده باشد . بطور طبیعی هر رییس فدراسیونی برای جذب درصد بیشتری از بودجه باید دست به رایزنی های گسترده بزند و در کنار آن باید بتواند با استفاده از ارتباطات فراگیر خود ، پای اسپانسرهای مالی را به آن رشته باز کند . مسلما علیرضا دبیر از این مساله مستثنی نیست و بطور طبیعی نیز او با علم و برآوردی روشن از مشکلات مادی و فنی کشتی ، پای در کارزار خدمت گذاشته و از همین روست که بر او خرده می گیریم نباید در فاصله یک سال از حضورش در راس فدراسیون ، به دفعات دم از کمبودها در کشتی زده و به نوعی توجیهی برای نتایج احتمالی بتراشد.
محمدرضا طالقانی بعنوان فردی شناخته شده و صاحب احترام در کشتی که امروز در هیات رییسه فدراسیون علیرضا دبیر حضور دارد بهترین شاهد در این رابطه است . آن هم مدیریت او در سالهای دهه ۷۰ و ۸۰ کشتی که مشکلات اقتصادی آن ایام یک صدم مشکلات امروز نیز نبود . اما طالقانی که آن همه برو و بیا در کشتی داشت بارها مجبور شد برای اعزام تیم هایش به رقابت های مختلف و مقابله با انبوهی از مشکلات ریز و درشت، با سیلی صورت خویش سرخ نگاه داشته و متوسل به قرض گرفتن از دوستان بازاری اش شود . بدهی هایی که بعدها به پاشنه آشیل مدیریتش تبدیل شد تا زیر پایش را خالی کنند .
از سوی دیگر علیرضا دبیر می گوید جامعه آماری کشتی تا حدود زیادی آب رفته و امروز از جامعه یک و نیم میلیونی به ۱۵۰ هزار نفر یا کمتر عقب نشینی کرده است . هر چند این موضوع نیز تابع شرایط امروز ورزش کشور و بروز و ظهور رشته های جدیدی است که برای مخاطب هیجان و جاذبه بیشتری دارد ، اما خدمت علیرضا دبیر باید یادآور شویم که این کاهش جمعیت کشتی گیران تا حدود زیادی نیز به عملکرد گذشتگان بر می گردد که دامنه رقابت در کشتی را در گذر زمان محدود و محدودتر کردند . نه تنها مسابقه های کشتی قهرمانی ایران از حیض انتفاع افتاد ، بلکه لیگی نیز که مثل خون در شریان کشتی ساری و جاری بود ، اصالت خود را رفته رفته از دست داد تا با محدود شدن دایره رقابت، یافتن کشتی گیرانی چون برادران خادم، غلامرضا محمدی ، بهنام طیبی ، علی اکبر دودانگه ، اکبر فلاح ، برادران اکبرنژاد ، علیرضا دبیر ، محمد طلایی ، علیرضا حیدری ، عباس جدیدی ، بهروز یاری ، داود قنبری ، امیر توکلیان ، مجید خدایی و … امروز در حکم کیمیا باشد .
بی شک علیرضا دبیر نیک واقف است که استعداد در کشتی ایران کم نداریم ، اما این استعدادها باید در چشمه جوشان رقابت های قهرمانی کشور و لیگ به مرور صیقل خورده و آب دیده شوند تا مثل شرایط امروز حسن یزدانی ، امید اصلی و صد درصدی کشتی ایران برای کسب مدال طلای جهانی و المپیک باشند .
برای اینکه بحث را جمع کنیم باید خدمت مسوولان ورزش و کشتی ایران عرض کنیم که کشتی ایران می تواند در همین شرایط امروز نیز دهها کشتی گیر طلایی مثل حسن یزدانی داشته باشد .یقینا استان مازندران با این همه سرمایه انسانی و مربیان عاشق خدمت به تنهایی می تواند تغذیه کننده اصلی تیم های ملی کشتی باشد . مشروط به آنکه از سرمایه های موجود بهینه استفاده کرده و نخواهیم با سیاست فرار به جلو و بزرگ نمایی مشکلات ، دانسته و نادانسته تیشه به ریشه کشتی بزنیم . بی شک انتظارها از علیرضا دبیر در این زمینه بالاست و او باید بعنوان مدیری کارآمد ، نقش کلیدی و حیاتی خود را در این روزهای سخت ایفا کند .