اسرائیل با رفتار هولناک خود در غزه و شکست کوته بینانه‌اش در ایجاد هرگونه سنگ بنای راه‌حل دو دولتی در فلسطین، منبع نگرانی شدید پادشاهی است. تا زمانی که پیشرفت مادی در جهت حل مسالمت‌آمیز مساله فلسطین حاصل نشود، تصور پیشرفت در روابط ریاض و تل‌آویو دشوار است.در عین حال، ایران یک هژمون منطقه‌‌ای مشتاق است که با وجود تنش‌‌زدایی دیپلماتیک اخیر که شاهد برقراری مجدد روابط بین پادشاهی و ایران با حمایت چین بود، دشوار است به آن اعتماد کرد. ایران از زمان انقلاب ۱۹۷۹ برای گسترش نفوذ خود در سراسر منطقه تلاش کرده است.کشورهای شورای همکاری خلیج فارس مدت هاست که یاد گرفته‌اند هنگام قضاوت درباره رفتار ایران، به اقدامات و نه به اظهارات آن گوش دهند و اقدامات تهران در سوریه، لبنان، عراق و به‌ویژه در یمن، حتی پس از برقراری مجدد روابط دیپلماتیک، موید این بی‌اعتمادی در خلیج‌فارس است.
علاوه بر این، اظهارات ایران مبنی بر حمایت از آرمان فلسطین در خلیج‌فارس به رسمیت شناخته شده است: تلاشی برای تصاحب سهم اهل سنت در حمایت عمومی از فلسطین، در حالی که حماس و جهاد اسلامی فلسطین را قادر می‌‌سازد تا به‌‌عنوان برهم زنندگان راه‌حل دو دولتی به رهبری تشکیلات خودگردان فلسطین عمل کنند.
حمله حماس در ۷ اکتبر – حمله‌ای که توسط یک دولت اسرائیلی که هیچ ابایی از ارتکاب جنایات جنگی یا حتی پاکسازی قومی ندارد، بر جمعیت بی‌محافظت و افشا شده غزه تحمیل شد – آخرین نمونه از قدرت دادن ایران به این بازیگران است.در نهایت، پادشاهی و سایر کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس، ایران را به عنوان یک رقیب می‌بینند که به دنبال سرنگونی نظم حاکم در خلیج‌فارس، استقرار هژمونی و استفاده از آرمان فلسطین در سراسر منطقه است. ایران می‌خواهد آمریکا را از نظم خلیج‌فارس خارج و هژمونی خود را بر منطقه اعمال کند.
تا زمانی که اقدامات ایران چیز دیگری را نشان ندهد – مثلا پایان حمایتش از حوثی‌‌ها در یمن – تمام تمایلات دوستی و همکاری‌‌اش در قبال خلیج فارس همان چیزی است که هستند: تلاش برای نفوذ در این منطقه. با انجام این کار، ایران باید از کشورهای شورای همکاری خلیج فارس انتظار داشته باشد که هر چه بیشتر به ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده نزدیک شوند، با تمام آنچه که مستلزم آن است. آنها این کار را برای محافظت از خود و برای تضمین امنیت ملی خود انجام خواهند داد.
منبع: دنیای اقتصاد
ثبت دیدگاه