کارمند پست هرمزگان به دلیل رقص بازداشت شد

وقتی به عنوان یک شهروند ایرانی، در جریان این حرکت سخیف یک مسؤول قرار گرفتم؛ آنهم در میان بانوان و فیلمش را تماشا کردم، تعجب کردم و به عنوان یک ایرانی، متأثر شدم و بار دیگر، به سقوط برخی مسؤول‌نماها که معلوم نیست با چه شرایطی و با چه هدفی و با سفارش چه کسانی، در ادارات نفوذ کرده‌اند، پی بردم. حتی فارغ از بحث ایدئولوژی، این حرکت، محکوم است؛ در هیچ کجای دنیا و در هیچ سیستمی، چنین حرکتی پذیرفته نیست. قطعاً برکناری صرف ایشان از کار، کافی نیست و به جهت هنجارشکنی و پخش آن در فضاهای مجازی و نشر انبوه آن و بازی با افکار عمومی، به‌خصوص بازی با افکار نوجوانان و جوانان و ایجاد چالش با مرتکب اینگونه هنجارشکنی، باید به اشد مجازات مصرح در قانون، محکوم شوند. به نظرم، دادستان، شخصاً باید به عنوان مدعی‌العموم وارد این قضیه بشوند. به نظر می‌رسد چندسالی است افکار و دست‌های پنهانی با اهدافی مشخص، این قضیه رقص کردن‌ها و عادی انگاشتن آن را در بین طبقات مختلف، هدایت می‌کند؛ همین مورد را در خصوص اکبر عبدی هم در مدتی پیش در اجرای کنسرت سالار عقیلی دیدیم؛ کاری که اکبر عبدی کرد، خارج از شأن این هنرمند توانا و محبوب بود. فارغ از موضوع رقص و فارغ از هرگونه بحث‌های ایدئولوژیکی و بد، غیرمجاز یا خوب و مجاز بودن رقص، این حرکت سبک که بدون هرگونه هماهنگی قبلی و صرفاً، به علت عدم مدیریت ایشان بر خود و جوگیرشدنشان اتفاق افتاد، به شدت از محبوبیت ایشان در بین طیفی از مخاطبانش، کاست. بعد از آن، رقص شبه‌هنرمند دیگر به نام امین زندگانی را هم دیدیم که رقصید و نشر داد آن را؛ اگر مسؤولان به صورت جدی ورود می‌کردند و منع می‌کردند اینان را از بازی مجدد و حضور در صدا و سیما که اکنون می‌بینیم همین امین زندگانی برنامه اجرا می‌کند در شبکه‌ای در سیما، یک تنبهی می‌شد و کار به رقص یک مسؤول هم کشیده نمی‌شد. به نظرم رقص ظاهر ماجرا است و هدف هنجارشکنی و عادی انگاری و بازگشت به افکار پوچ است. محمدرضا باقرپور – فعال و پژوهشگر فرهنگی و اجتماعی