پاشنه آشیل ورزش و فوتبال ایران / حجت اله اکبرابادی

شاید اگر بخواهیم میزان این آسیب ها و لطمات مادی و معنوی را محاسبه کنیم ، جدا از عدد بالایش در قبال لطمه به اعتبار و آبروی ورزش ایران در مجامع بین المللی اصلا به حساب نمی آید . فقط در نظر بگیرید که طی این سالها چقدر پرونده علیه فوتبال کشورمان در کمیته انضباطی فیفا تشکیل شده و در اکثر موارد نیز و برغم تمام وعده های مسوولان بازنده این دعاوی بوده ایم .
خودتان را برای یک لحظه جای مسوولان کمیته انضباطی فدراسیون جهانی فوتبال قرار دهید . پیش خودتان نمی گویید در فوتبال ایران چه خبر است که این همه شاکی دارد و هر روز باید به پرونده ای جدید در این ارتباط رسیدگی کنند .؟ بی شک هیچ کشوری جز ایران را پیدا نمی کنید که طی این سالها در فیفا رکورد پرونده انضباطی زده باشد . طبیعی است در چنین شرایطی وقتی پرونده جدیدی از ایران در فیفا باز می شود ، مسوولان امر در بدو امر تحت تاثیر سابقه ذهنی خود قرار گرفته و از پیش ، دست به قضاوت ذهنی می زنند . چه بسیار پرونده هایی که می توانسته ایم در آنها با ادله و دفاع مناسب ، پیروز دعاوی باشیم . اما به علت ضعف دیپلماسی ورزشی ، در کلیه پرونده ها تا به امروز بازنده بوده ایم تا این همه باخت و ضرر مادی و معنوی نیز مسوولان ورزش ایران را از خواب غفلت بیدار نکند .
البته شاید بهتر باشد که بگوییم مسوولان امر خود را به خواب زده اند ، آخر مگر می شود این همه در حجم انبوه در دعاوی بین المللی ورزش بازنده باشیم ، آن وقت مسوولان به روی مبارک نیز نیاورند . در اینجا البته بخشی را نیز به پای دسیسه ها و سیاست بازی ها علیه ورزش ایران می گذاریم ، اما براستی باید پرسید در اکثر این ماجراها ، مسوولان ملی و باشگاهی ما بی نقص عمل کرده اند ؟!

بدیهی است تا نخواهیم واقعیت ها را ببینیم و فکری اساسی در جهت پایان دادن به این “گل به خودی ها ” نکنیم باز هم در مجامع بین المللی ورزش و بویژه فوتبال بازنده خواهیم بود . این وسط البته باید بگوییم خدا پدر آن مسوولی را در وزارت ورزش یا فدراسیون فوتبال بیامرزد که تصمیم گرفت استفاده از بازیکنان و مربیان خارجی را برای یک سال آینده در فوتبال ایران ممنوع کنند . شاید این قانون منع بکارگیری خارجی ها در فوتبال باشگاهی ایران پیش در آمدی باشد بر اینکه باشگاههای فوتبال ایران در عرصه حقوقی و بین المللی نظامند عمل کرده و بیش از این منابع محدود مالی خود را به دنبال ضعف ها و تصمیم های اشتباه مدیریتی هدر ندهند .
به همه اینها باید اضافه کرد که در فدراسیون های جهانی ورزش نیز ، حتی در رشته هایی چون کشتی و وزنه برداری به علت نداشتن نماینده ، نقشی در تصمیم های کلان مدیریتی نقشی نداریم تا این ضعف مفرط دیپلماسی ورزش ایران ، حسابی تو ذوق همگان بخورد .
به هر حال امیدواریم ؛ مسوولان ورزش ایران برای یک بار هم که شده از خواب غفلت بیدار شوند و مسوولانه به وظایف خویش در عرصه ملی و باشگاهی عمل کنند تا بیش از این شاهد هدررفت منابع محدود مالی ورزش کشورمان نباشیم .