استراتژی حضور در المپیک ؛ روی هوا ؟!

اگر بگوییم ورزش ایران استراتژی مشخصی برای حضور در المپیک توکیو ندارد ، سخنی به گزافه نگفته ایم .
رییس کمیته ملی المپیک ایران در شرایطی به تازگی صحبت از برگزاری قطعی بازیهای المپیک توکیو به میان آورده که هنوز بطور مشخص نمی دانیم به لحاظ کمی و کیفی چگونه می خواهیم در آوردگاهی حاضر شویم که قله قهرمانی ورزش دنیاست و بطور مشخص در این بازیهاست که ارزیابی دقیقی از وضعیت ورزش قهرمانی هر کشوری بدست می آید . بر همین اساس نیز هست که کشورها با استراتژی مشخص و برنامه ریزی ۴ ساله خود را مهیای حضور در این میدان بزرگ می کنند تا نتیجه سرمایه گذاریها و برنامه ریزی بلندمدت خود را به عینه ببینند .
اما در این میان و در کمال تاسف ؛ ورزش ایران پیوندی بین سالیان حضور خود در این بازیها بر قرار نمی کند و هیچگاه نخواسته از تجربه موفق و یا ناکامی خود در این رقابتها در راه حضوری قدرتمند در بازیهای پیش روی المپیک برنامه ریزی کرده و با راهبردی مشخص و با قدم هایی استوار پای در کارزار المپیک بگذارد .
طی این سالها آنچه برای مسوولان ورزش مهم بوده ، میزان کمی یعنی حضور با بیشترین ورزشکار در این بازیها بوده است و بطور بدیهی بیشترین سرمایه گذاری قبل از آغاز بازیها و برای دستیابی به سهمیه های ممکن صورت گرفته است . این سیاست در حالی مورد توجه قرار می گیرد که اصولا المپیک ها میدانی برای کسب تجربه و آزمون و خطا نیستند و باید با بهترین کیفیت ممکن از استعداد و پتانسیل ورزش در عرصه قهرمانی در این بازیهای حضور یافت تا شانس کسب مدال فزونی یابد .
اما دریغ که طی این همه سال مسوولان ورزش از این مساله مهم غاقل بوده اند و نخواسته اند در زمینه مدال آوری در این رویداد مهم جهانی ، پلی بین گدشته ، حال و آینده بزنند . برای همین نیز هست که نتایج ورزش ایران در بازیهای المپیک سیر آسانسوری دارد و روالی منطقی بر آن مترتب نیست .
بهترین و بدترین نتیجه
برای مثال سه المپیک گذشته را در نظر می گیریم : در المپیک ۲۰۰۸ پکن با یک طلا و یک برنز پنجاه و یکم جدول مدالی بازیها می شویم . در المپیک ۲۰۱۲ لندن که بهترین نتیجه ورزش ایران در طی ۱۶ دوره حضور ایران در ادوار مختلف این بازیهاست ، با ۷ طلا ، ۶ نقره و ۲ برنز دوازدهم می شویم و در المپیک ۲۰۱۶ ریوبا ۳ طلا ، یک نقره و ۴ برنز در جایگاه بیست و پنجم قرار می گیریم . از زاویه ای دیگر در همین سه دوره حضور بدترین و بهترین نتیجه ورزش ایران در عرصه بازیهای المپیک بدست آمده است .
تاکنون به یاد نداریم که بحث حضور در بازیهای المپیک بصورت کارشناسی آسیب شناسی جدی شده و نتایج حاصله از آن توانسته باشد گرهی از مشکلات ورزش ایران باز کرده باشد . امروز نیز مشخص نیست ورزش ایران در راه حضور در بازیهای ۲۰۲۰ توکیو که البته با یک سال تاخیر برگزار می شود ، با چه راهبردی می خواهد در این میدان بزرگ حضور بهم رساند .
وقتی به رشته های مدال آور ایران در این بازیها نظری می افکنیم چشم انداز مثبتی مورد توجه قرار نمی گیرد و همه به نوعی می خواهند از هم اینک توپ نتیجه نگرفتن احتمالی را به زمین مسوولان بالا دستی شوت کنند . علیرضا دبیر از زمانی که در راس فدراسیون کشتی قرار گرفته مدام این جمله نقل صحبت هایش بوده که با این وضعیت قول مدال نمی دهد و … آن هم در حضور حسن یزدانی که اگر اتفاق خاصی روی ندهد یکی از شانس های مسلم کسب طلای کشتی در توکیو است. شرایط وزنه برداری نیز بعنوان یکی دیگر از رشته های مدال آور چندان روبراه و مطلوب نیست . آسیب دیدگی سهراب مرادی بزرگترین امید این رشته برای کسب مدال طلا و چالش دستیابی به سهمیه بیشتر، دغدغه های این رشته مدال آور را تشکیل می دهد . دوومیدانی نیز یگانه شانس خود را در احسان حدادی می بیند که البته او نیز طی این سالها نوسان کم نداشته و به تازگی نیز با چالش خار پاشنه اش مواجه شده است.! تکواندو هم شرایطش بهتر از دیگر رشته ها نیست و البته این وسط کاراته را باید استثنا دانست که می تواند در اولین حضور خود در این بازیها ( بعد از صدور مجور حضور ) بسان رقابت های جهانی و بازیهای آسیایی ، عرصه مدال آوری خود را گسترش داده و به یکی از بخت های اصلی مدال آوری ورزش ایران در بازیهای المپیک تبدیل شود . و همه اینها در حالی است که رشته های مدال آوری چون شنا و ژیمناستیک همچنان اسیر نگاه حداقلی خود هستند تا سفره مدال آوری ورزش ایران کوچک باشد.
به هر صورت امیدواریم در فاصله چند ماهه به حضور ورزش ایران در بازیهای المپیک توکیو ، مسوولان ورزش ایران به خود آمده و با واقع بینی (نه نگاه احساسی) رویکرد حضور در این بازیها را مورد توجه قرار دهند . آخر باید برای یک بار هم که شده از گذشته درس بگیریم و پول بیت المال را به درستی و بجا هزینه ورزش قهرمانی کنیم تا در این شرایط سخت اقتصادی ؛ یک ریال مملکت هم هدر نرود . هر چند شاید الان مسوولان بگویند این همه پول جاهای دیگر حیف و میل می شود و کسی نیز به روی مبارک نمی آورد ، اما تاکید می کنیم منکر هزینه و سرمایه گذاری در ورزش نیستیم ، اما فرق است بین هزینه هدفمند و هزینه باری به هر جهت در ورزش .