به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا،انسان‌ها با خوردن غذاهای آلوده به خاک، گوشت یا محصولات لبنی خام یا غیر پاستوریزه به عفونت لیستریا یا لیستریوز مبتلا می‌شوند. لیستریا می‌تواند موجب تشنج، کما، سقط جنین و نقایص مادرزادی شود و سومین عامل اصلی مرگ‌ومیر ناشی از مسمومیت غذایی در ایالات‌متحده است.
اجتناب از خطرات غذایی نامرئی دلیلی است که مردم اغلب تاریخ‌های روی بسته‌بندی مواد غذایی را بررسی می‌کنند. تاریخ‌های چاپ شده با ماه و سال اغلب مجموعه‌ای گیج‌کننده از عبارات «بهترین زمان مصرف تا» «بهترین زمان استفاده قبل از»، «بهترین در صورت استفاده قبل از»، «بهترین در صورت استفاده تا»، «تضمین تازگی تا زمان» و حتی برچسب «تاریخ تولید» روی بعضی از نوشیدنی‌ها اعمال می‌شود.
مردم این تاریخ‌ها را به‌عنوان تاریخ انقضا یا تاریخی که در آن یک غذا باید در سطل زباله ریخته شود، می‌دانند اما این تاریخ‌ها ارتباط چندانی با زمان انقضای مواد غذایی ندارد.
جیل رابرتز، دانشیار بهداشت جهانی، دانشگاه فلوریدا جنوبی آمریکا، میکروبیولوژیست و محقق بهداشت عمومی، از اپیدمیولوژی مولکولی برای مطالعه شیوع باکتری‌ها در غذا استفاده کرده است؛ یک سیستم تاریخ‌گذاری محصول مبتنی بر علم بیشتر می‌تواند تشخیص غذاهایی را که می‌توان با خیال راحت خورد از غذاهای خطرناک، آسان‌تر کند.
سردرگمی پرهزینه
وزارت کشاورزی ایالات‌متحده گزارش کرد که در سال ۲۰۲۰ یک خانوار آمریکایی به‌طور متوسط ۱۲ درصد از درآمد خود را صرف غذا کرده است اما بسیاری از غذاها به‌سادگی دور ریخته می‌شوند، علیرغم اینکه خوردن آنها به‌طور کامل ایمن است.
مرکز تحقیقات اقتصادی وزارت کشاورزی اعلام کرد که حدود ۳۱ درصد از کل مواد غذایی موجود هرگز مصرف نمی‌شود. قیمت بالای مواد غذایی از لحاظ تاریخی باعث می‌شود که مشکل زباله‌ها بیش از پیش نگران‌کننده به‌نظر برسد.
سیستم فعلی برچسب‌گذاری مواد غذایی ممکن است مقصر بسیاری از ضایعات باشد. سازمان غذا و داروی ایالات‌متحده گزارش کرده است که سردرگمی مصرف‌کنندگان در مورد برچسب‌های تاریخ محصول به احتمال زیاد مسئول حدود ۲۰ درصد از مواد غذایی هدر رفته در خانه است که هزینه آن حدود یک میلیارد دلار در سال برآورد می‌شود.
منطقی است که باور کنیم برچسب‌های تاریخ به دلایل ایمنی وجود دارد زیرا دولت فدرال قوانینی را برای گنجاندن اطلاعات تغذیه‌ای و مواد تشکیل‌دهنده روی برچسب‌های مواد غذایی اعمال می‌کند. قانون غذا، دارو و لوازم آرایشی که در سال ۱۹۳۸ تصویب شد و از آن زمان به‌طور مداوم تغییر کرد، برچسب‌های مواد غذایی را ملزم می‌کند تا مصرف‌کنندگان را در مورد تغذیه و مواد موجود در غذاهای بسته‌بندی شده، از جمله میزان نمک، شکر و چربی موجود در آن، آگاه کند.
با این حال، تاریخ‌های روی بسته‌های غذایی توسط سازمان غذا و دارو تنظیم نمی‌شود بلکه توسط تولیدکنندگان مواد غذایی به‌وجود می‌آیند و ممکن است بر اساس علم ایمنی مواد غذایی نباشد.
به‌عنوان مثال، یک تولیدکننده غذا ممکن است از مصرف‌کنندگان در یک گروه متمرکز نظرسنجی کند و تاریخ استفاده به مدت ۶ ماه پس از تولید محصول را انتخاب کند، زیرا ۶۰ درصد از گروه متمرکز بعد از این مدت دیگر طعم آن محصول را دوست نداشتند. تولیدکنندگان کوچکتر یک غذای مشابه نیز ممکن است تقلید کنند و تاریخ مشابهی را روی محصول خود بگذارند.
تفاسیر بیشتر
یک گروه صنعتی، مؤسسه بازاریابی مواد غذایی و انجمن تولیدکنندگان مواد غذایی، پیشنهاد می‌کند که اعضای آن برای نشان دادن مدت زمانی که غذا برای خوردن بی‌خطر است، «بهترین زمان در صورت استفاده تا» علامت‌گذاری کنند و برای نشان دادن زمانی که غذا ناایمن می‌شود، «استفاده تا» را علامت‌گذاری کنند اما استفاده از این نشانه‌های ظریف‌تر داوطلبانه است. اگرچه انگیزه این توصیه تمایل به کاهش ضایعات مواد غذایی است اما هنوز مشخص نیست که آیا این تغییر توصیه شده تاثیری داشته است یا خیر.
یک تحقیق مشترک توسط کلینیک قانون و سیاست‌گذاری مواد غذایی هاروارد و شورای دفاع از منابع ملی با اشاره به سردرگمی و ضایعات احتمالی، حذف تاریخ‌هایی را که برای مصرف‌کنندگان در نظر گرفته شده است، توصیه می‌کند.
در عوض، این تحقیق نشان می‌دهد که تولیدکنندگان و توزیع‌کنندگان از تاریخ‌های «تولید» یا «بسته‌بندی» به‌همراه تاریخ‌های «فروش تا» برای سوپرمارکت‌ها و سایر خرده‌فروشان استفاده می‌کنند. تاریخ‌ها به خرده‌فروشان مدت زمانی که یک محصول با کیفیت بالا باقی می‌ماند را نشان می‌دهند.
سازمان غذا و داروی ایالات‌متحده برخی از محصولات را «غذاهای بالقوه خطرناک» در نظر می‌گیرد که دارای ویژگی‌هایی باشند که به میکروب‌ها امکان می‌دهد خوب رشد کنند، مانند رطوبت و مقدار زیادی از مواد مغذی که میکروب‌ها را تغذیه می‌کنند. این غذاها شامل مرغ، شیر و گوجه‌فرنگی خرد شده است که همگی با شیوع‌های جدی ناشی از غذا مرتبط هستند. اما در حال حاضر هیچ تفاوتی بین برچسب تاریخ استفاده شده در این غذاها و برچسب استفاده شده در مواد غذایی با ثبات‌تر وجود ندارد.
فرمول علمی
شیر خشک برای نوزادان تنها محصول غذایی با تاریخ مصرف است که هم توسط دولت تنظیم شده و هم از نظر علمی تعیین شده است. به‌طور معمول از نظر آلودگی در آزمایشگاه آزمایش می‌شود همچنین شیر خشک نوزاد تحت آزمایش‌های تغذیه‌ای قرار می‌گیرد تا مشخص شود که چه مدت طول می‌کشد تا مواد مغذی، به‌ویژه پروتئین، تجزیه شوند. برای پیشگیری از سوءتغذیه در نوزادان، تاریخ استفاده از شیر خشک نشان می‌دهد تا چه زمانی دیگر مغذی نیست.
اندازه‌گیری مواد مغذی موجود در غذاها به نسبت آسان است. سازمان غذا و دارو از قبل این کار را به‌طور مرتب انجام می‌دهد. این سازمان هشدارهایی را برای تولیدکنندگان مواد غذایی صادر می‌کند که مواد مغذی ذکر شده در برچسب آنها با آنچه آزمایشگاه سازمان پیدا کرده، مطابقت ندارد.
مطالعات میکروبی، مانند مطالعاتی که ما، محققان ایمنی مواد غذایی روی آنها کار می‌کنیم، همچنین یک رویکرد علمی برای برچسب زدن تاریخ معنی‌دار روی غذاهاست. در آزمایشگاه ما، یک تحقیق میکروبی ممکن است شامل رها کردن یک غذای فاسد شدنی برای فاسد شدن و اندازه‌گیری میزان رشد باکتری در آن غذا در طول زمان باشد. دانشمندان همچنین نوع دیگری از تحقیق میکروبی را با مشاهده اینکه چه مدت طول می‌کشد تا میکروب‌هایی مانند لیستریا پس از افزودن عمدی میکروب‌ها به غذا تا سطوح خطرناک رشد کنند، انجام می‌دهند و به جزئیاتی مانند رشد مقدار باکتری در طول زمان و زمانی که برای ایجاد بیماری کافی است، توجه می‌کنند.
مصرف‌کنندگان به تنهایی
تعیین ماندگاری مواد غذایی با داده‌های علمی در مورد تغذیه و ایمنی آن می‌تواند به‌شدت ضایعات را کاهش دهد و با گران شدن مواد غذایی در هزینه‌ها صرفه‌جویی کند اما در غیاب یک سیستم تاریخ‌گذاری غذایی یکنواخت، مصرف‌کنندگان می‌توانند به چشم‌ها و بینی‌های خود تکیه کنند و تصمیم بگیرند نان‌های کدر، پنیر سبز یا ظروف بدبو حاوی سالاد را دور بریزند. مردم همچنین ممکن است به تاریخ برای غذاهای فاسدشدنی مانند کالباس و اغذیه‌های مشابه که در آن میکروب‌ها به‌راحتی رشد می‌کنند بیشتر توجه کنند.
منابع
https://news.yahoo.com
https://theconversation.com
https://hollisbrooklinenewsonline.com
https://www.ftimes.com
ثبت دیدگاه