الگوی تازه هند برای دیپلماسی همه‌شمول
کاپیل شارما، مدیر ارشد مرکز جنوب آسیای شورای آتلانتیک
در گفت‌وگوهای پیش از نشست ۲۰۲۳ گروه ۲۰، تمرکز بسیاری بر این بود که پوتین و شی تصمیم گرفتند در این نشست شرکت نکنند. ناظران بر این باور بودند که غیبت آن‌ها، اهانتی مستقیم به هند بوده است و در نهایت ریاست هند بر این نشست و نیز اهداف گروه ۲۰ را زیر سایه خواهد برد؛ اما در پایان نشست، مشخص بود که اهداف هند از مسیر خارج نشدند و سه زمینه کلیدی هم برای نشست پیدا شد: اجماع، همه‌شمولی و راه‌حل.
اجماع: جنگ روسیه در اوکراین حضور سنگینی در دوره ریاست هند داشت و کشورهای گروه ۲۰ را دو دسته کرده بود. معلوم نبود که چطور درباره این درگیری صحبت خواهد شد و آیا مانع از توافق بر سر یک بیانیه نهایی در گروه ۲۰ خواهد شد یا خیر؛ اما بعد از ۳۰۰ جلسه دوجانبه، ۲۰۰ ساعت مذاکره و ۱۵ پیش‌نویس، مودی و تیمش توانستند اجماعی برای بندهای مربوط به جنگ روسیه و اوکراین در بیانیه نهایی گروه ۲۰ حاصل کنند.
همه‌شمولی: جایگاه هند، صدای جنوب جهانی بود و به‌عنوان بخشی از این جایگاه، هند واردکردن اتحادیه آفریقا به‌عنوان عضو دائم گروه ۲۰ را پیش برد. هند همچنین برای اصلاحاتی عمده در نهادهای جهانی از قبیل بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول فشار آورد و کشورها هم با او موافقت کردند.
راه‌حل: هند با موفقیت، برنامه «زیرساخت دیجیتال عمومی» خود را تبلیغ کرد، به‌عنوان راه‌حلی برای همه‌شمولی در حوزه مالی که از حوزه فناوری می‌آید و قابل‌انتقال است. معلوم نیست آیا کشورهای دیگر ظرفیت تکرار برنامه دیجیتال هند را دارند یا نه، اما توانسته مخاطبانی پیدا کند که فراتر از سرمایه‌گذاری و مدیریت مالی ساده است.
بیش از ۲۰۰ جلسه در بیش از ۶۰ شهر هند برگزار شد و در این‌ها، مقامات هند مصمم بودند کاری کنند که موضوع دوره ریاست این کشور، نمایندگی صداهای به‌حاشیه‌رانده‌شده و جنوب جهانی باشد. هند البته بابت حاضرنبودن پوتین و شی ناراحت است، اما موضوع این نشست گروه ۲۰ این نبود که دیپلماسی چگونه اجرا می‌شده است، بلکه این بود که دیپلماسی را چگونه می‌توان اجرا کرد. در نهایت، دیپلماسی هند، توانایی‌اش را برای مواجهه با اختلافات ژئوپلیتیک جاری و نمایندگی کشورهایی که دهه‌هاست احساس می‌کردند به حاشیه رانده شده‌اند، به نمایش گذاشت.
تثبیت رهبری جنوب جهانی برای مودی
مایکل شومن، کارشناس «مرکز جهانی چین» در شورای آتلانتیک
نشست امسال گروه ۲۰ نه به‌خاطر حاضران و اقدامات‌شان، بلکه به واسطه غایبان در یادها خواهد ماند. غیبت شی، خبر مهم ماجرا بود و بزرگترین سایه را بر روابط جهانی خواهد افکند. تصمیم شی برای حاضرنشدن در جلسه، احتمالاً تلاشی برای بی‌اعتبارکردن گروه ۲۰ بود؛ به‌عنوان انجمنی برای همکاری بین‌المللی. این غیبت، نمایانگر مخالفت روبه‌تشدید او با نظم مستقر جهانی و مقاومتش در مقابل همکاری چندجانبه بود. دست رد شی بر سینه گروه ۲۰، در کنار حضورش در نشست گروه اقتصادی بریکس در ماه اوت با حضور برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی و برنامه‌ریزی‌ها برای سومین نشست «کمربند و جاده» در ماه اکتبر، حاکی از این است که او قصد دارد سازمان‌هایی جایگزین و رقیب را تبلیغ کند که راحت‌تر می‌تواند دستکاری یا کنترل‌شان کند تا در خدمت منافع جهانی چین باشند.
این نشست گروه ۲۰، نمایانگر تسریع رقابت بین چین و دیگر قدرت‌های بزرگ برای تأثیرگذاری در جنوب جهانی هم بود. مودی ثابت کرد که دارد به چهره مهم‌تری در جنوب جهانی تبدیل می‌شود و در میان کشورهای در حال توسعه، وزنه تعادلی در مقابل شی است. برنامه شی ظاهراً این است که کشورهای در حال توسعه را در حمایت از دستور کار ضدآمریکایی چین همراه کند، اما مودی دیدگاهی جایگزین به روابط شمال و جنوب جهانی ارائه می‌کند که تمرکزش بر بالابردن صدای کشورهای در حال توسعه در حکمرانی جهانی است و در عین حال، همزمان، همکاری با غرب، به جای تقابل. حمایت و فعالیت مودی برای عضویت اتحادیه آفریقا در گروه ۲۰، مانور ژئوپلیتیکال خردمندانه‌ای بود که این گردهمایی را همه‌شمول‌تر هم کرد.
از این لحاظ، شی بزرگترین بازنده نشست از کار درآمد. با خالی‌گذاشتن صحنه، او به مودی و بایدن اجازه داد دیدگاه‌ها و نفوذ خودشان را ترویج کنند. به‌جای اینکه دست رد شی، نشست را خراب کند، گروه ۲۰ بدون او به مسیرش ادامه داد. رهبران چین به نظر می‌ترسند از سوی ایالات‌متحده و شرکایش «مهار» شوند. شی با کنارکشیدنش، خیلی خوب دارد خودش را مهار می‌کند.
از این رو، این نشست، انزوای روبه‌رشد چین در میان بیشتر قدرت‌های بزرگ جهان را برجسته کرد. به این ترتیب، این وضعیت می‌تواند نشانه نگران‌کننده‌ای از این هم باشد که همکاری بین‌المللی بر سر مسائل کلیدی از قبیل تغییرات اقلیمی ممکن است از این هم چالش‌برانگیزتر شود.
منتظر دست رد شی به گروه ۲۰ سال بعد نباشید
جاش لیپسکی، مدیر ارشد مرکز ژئواکونومیکس شورای آتلانتیک
گروه ۲۰، اهمیت و تاب‌آوری‌اش را ثابت کرد. از اصلاحات در بانک جهانی تا اضافه‌کردن اتحادیه آفریقا به‌عنوان یک عضو و تا تعهدات مربوط به تغییرات اقلیم، این گروه در مسائلی پیشرفت کرد که بیش از یک سال قبل، پیش کشیده بود. جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده، پای در خلأیی گذاشت که شی بر جای گذاشته بود و توافقات زیرساختی تازه‌ای حاصل کرد که هدف‌شان وصل‌کردن هند، خاورمیانه و اروپا بود. حتی ریاست ۲۰۲۶ گروه ۲۰ هم به ایالات متحده تقدیم شد؛ چیزی که طبق گزارش‌ها به‌‌رغم اعتراض چین اتفاق افتاده است.
اما برای اینکه واقعاً در بلندمدت موفق باشد، باید به این سوال پاسخ داده شود که چین چه می‌خواهد. در پی تصمیم شی برای حاضر نشدن در نشست گروه ۲۰ هند (اولین غیبت یک رهبر چینی در این نشست)، گمانه‌زنی‌هایی در جریان است که نقش‌آفرینی چین در دوره ریاست برزیل در گروه ۲۰ در سال آینده چگونه خواهد بود؛ دوره‌ای که رسماً از دوشنبه، ۱۱ سپتامبر آغاز شد.
اما در واقع، بعید است که شی در نشست سال آینده رهبران هم نیاید. چرا؟ واردات چین از برزیل شش‌برابر هند است.
هیچ‌کس نمی‌داند شی چرا در هند حاضر نشد. ممکن است موضوع این باشد که چین در حال تمرکز بر مشکلات داخلی دیده شود، یا شاید علت، رقابت چین و هند بوده است، یا علامتی بزرگتر از این، که چین بعد از گسترش بریکس می‌خواهد رویکردهای چندجانبه چگونه پیش بروند؛ اما یک چیز آشکار است: شی فکر نمی‌کرد نیامدن در این نشست، هزینه‌ای خواهد داشت. سال آینده، وقتی لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا، رئیس‌جمهور برزیل رهبران را جمع می‌کند، احتمالا شی نتواند محاسبات مشابهی داشته باشد.
برنامه خط‌آهن و پایان دوران تنش آمریکا و عربستان
جاناتان پنیکوف، مدیر پروژه امنیت خاورمیانه «اسکوکرافت» در برنامه خاورمیانه شورای آتلانتیک
شاهد اعلام کریدور اقتصادی هند – خاورمیانه – اروپا یا آی‌ام‌ای‌سی بودیم، یک شبکه ترانزیتی کشتی به راه‌آهن که هند و اروپا را از طریق امارات متحده عربی، عربستان سعودی، اردن و اسرائیل به هم متصل خواهد کرد. این برنامه فقط یک پیروزی برای متحدان ایالات متحده در اروپا، برای خاورمیانه و برای هند نیست؛ بلکه ملموس‌ترین تلاش غرب تا امروز برای برقراری تعادل در مقابل سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی چین در خلیج[فارس] را هم ارائه می‌کند. آن‌هایی که در منطقه همچنان نگران تعهد ایالات متحده به خاورمیانه هستند، شاید تأثیر چنین توافقی را کمتر نمایش دهند. می‌شود که تغییر تصورات از تغییر واقعیت سخت‌تر باشد؛ اما اگر آی‌ام‌ای‌سی در سال‌های پیش رو به‌طور کامل پیاده‌سازی شود، پتانسیل این را دارد که هر دو را تغییر دهد.
این اتفاق را باید به‌عنوان پایان غیررسمی یکی از دوره‌های پرتنش روابط ایالات متحده و عربستان سعودی پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ هم دید. کمی بیش از یک سال قبل، معلوم نبود که رابطه بین واشنگتن و ریاض، پیش از پایان دوره ریاست‌جمهوری جو بایدن بهبود یابد. مشت‌به‌هم‌کوبیدن دوستانه بایدن و ولیعهد محمد بن‌سلمان در ژوئیه ۲۰۲۲ هم تأثیر اندکی بر کاهش تنش‌ها داشت. سه ماه بعد، در اکتبر، با تصمیم عربستان سعودی برای کاهش تولید نفت در آستانه انتخابات میان‌دوره‌ای ایالات‌متحده به نظر می‌رسید روابط در حال بدترشدن هم هستند. اما همچنان که روابط بین ریاض و پکن بالا می‌گیرند و همچنان که عربستان سعودی به دنبال آرام‌کردن تنش‌ها با ایران می‌رود تا تضمین کند، برنامه «ویژن ۲۰۳۰» ریاض را تهدیدات امنیتی تضعیف نخواهد کرد، تلاش‌های تازه ایالات متحده برای تعامل با رهبران سعودی هم از راه رسیده‌اند. برجسته‌ترین آن‌ها، تلاش‌ها برای توافقی است که منجر به ادامه عادی‌سازی روابط بین عربستان سعودی و اسرائیل خواهد شد. این تلاش و مجموعه‌ای از مسیرهای دوجانبه پشت صحنه، درباره مسائلی از قبیل شبکه‌های ۶جی و کاوش‌های فضایی، همچنان حرکت این رابطه روبه‌جلو را حفظ کردند، هرچند این حرکت کُند باشد.
تمرکز راهبردی ایالات‌متحده همچنان بر چین و جنگ روسیه در اوکراین خواهد ماند؛ اما دولت بایدن به‌وضوح و به‌درستی، متوجه این است که نمی‌تواند با آرزو، خاورمیانه را به لحاظ جغرافیایی کنار بزند. این فقط در آی‌ام‌ای‌سی نمود پیدا نمی‌کند؛ بلکه مثال دیگری هم دارد: مذاکره برای رسیدن به توافق جهت همکاری با عربستان سعودی بر سر لیتیوم و دیگر مواد معدنی در آفریقا. نتیجه این‌ها ممکن است رویکردی باشد که از وعده بایدن در کارزار ۲۰۲۰ او، بیشتر رئال‌پالیتیک است؛ اما این رویکردی هم خواهد بود که احتمال بسیار بالاتری برای تأمین منافع اقتصادی و امنیت ملی ایالات متحده در سال‌های پیش رو دارد.
دستاوردهای مودی، مفید، اگر نه چشمگیر
هانگ ترن، کارشناس مرکز ژئواکونومیک شورای آتلانتیک
نشست ۲۰۲۳ گروه ۲۰، بدون شی و پوتین، عملا همه چیزهایی را که مودی می‌خواست حاصل کرد، با مصالحه‌های فراوان. نمونه‌های آن شامل این موارد هستند: بیانیه اجماعی (که در بخش مربوط به جنگ اوکراین، نام روسیه را نیاورد)، پذیرش اتحادیه آفریقا به‌عنوان عضو دائم (قدمی مثبت روبه‌جلو)، ادامه تلاش‌ها برای رسیدگی به تغییرات اقلیمی (ولی بدون تعهدات محکم به کنارگذاشتن مرحله‌ای سوخت‌های فسیلی)، حمایت از تأمین مالی برای کمک به کشورهای در حال توسعه در مواجهه با تغییرات اقلیمی (اما بدون اهداف قاطع، به جز اینکه قول‌های سال ۲۰۱۰ کشورهای توسعه‌یافته برای انتقال ۱۰۰ میلیارد دلار در سال به کشورهای در حال توسعه، تا سال ۲۰۲۵ تمدید شد). گروه ۲۰، به‌دنبال اصلاحات در «بانک‌های چندجانبه توسعه» یا ام‌دی‌بی رفت تا کار آن‌ها شامل تأمین بودجه مربوط به مقابله با تغییرات اقلیمی در مأموریت‌های اصلی‌شان هم باشد. این فعلا شامل هیچ افزایش سرمایه‌ای نمی‌شود، بلکه موضوع بهینه‌سازی ترازنامه ام‌دی‌بی است تا بتوانند در طول دهه آینده، ۲۰۰ میلیارد دلار بیشتر قرض بدهند. ایده دیگر هم حمایت از بهبود «چارچوب عمومی برای مواجهه با بدهی» است تا ساختاردهی دوباره به بدهی کشورهای کم‌درآمد تسهیل شود. اما چارچوب عمومی همچنان مبهم مانده است و نقشه راهی نیست که دنباله و جدول زمانی گام‌هایی را مشخص کند که وقتی کشوری درخواست ساختاردهی دوباره داشته باشد، برداشته خواهند شد. به‌علاوه، چندین ایده ملموس را هم به کار گرفته است که بالقوه مفید خواهند بود، از قبیل ترسیم نقشه زنجیره ارزش جهانی برای کمک به کشورها در شناسایی خطرات، دیجیتال‌کردن اسناد تجاری برای تسریع تراکنش‌های تجاری و توسعه زیرساخت‌های دیجیتال عمومی برای ارتقای همه‌شمولی مالی و بهره‌وری. نکته قابل‌توجه دیگر، راه‌اندازی کریدور اقتصادی هند – خاورمیانه – اروپاست که با خطوط آهن و بندرها متصل می‌شود و در رقابت مستقیم با پروژه کمربند و جاده چین است. به‌طور کلی، خروجی نشست گروه ۲۰، ادعای هند را مبنی بر اینکه صدای جنوب جهانی است، تقویت خواهد کرد؛ هندی که توانست خواسته‌های کشورهای در حال توسعه را بیان کند و پیگیر مذاکره با کشورهای در حال توسعه شود تا نتایجی مفید، اگر نه چشمگیر، حاصل کند. این الگو، الگوی مناسبی برای برزیل و آفریقای جنوبی در دوره‌های ریاست‌شان در ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ است.
بیانیه نهایی جاه‌طلبانه، با حفره‌های جدی
نیکول گلدین، کارشناس مرکز ژئواکونومیک شورای آتلانتیک
در شرایطی که انتظارات بالا بود، گروه ۲۰ بیانیه نهایی جامعی تحویل داد که تعهداتی گسترده و جاه‌طلبانه داشت؛ از زیرساخت‌های دیجیتال تا مواجهه با بدهی، تأمین مالی مواجهه با تغییرات اقلیمی تا حفاظت از میراث فرهنگی. نتیجه کار چنان گسترده است که نکات غایب توجه بیشتری جلب می‌کنند تا نکات حاضر؛ گرچه برخی جزئیات موضوعات از قبیل زیرساخت‌های حمایتی برای تقویت قدرت اقتصادی زنان و ایجاد طبقه‌بندی ارجاعی بین‌المللی برای مهارت‌ها و صلاحیت‌ها، نادیده نماندند. برای مثال، به‌‌رغم تمرکز بر کاهش فقر، رشد همه‌شمول و اشتغال، این بیانیه اشاره‌ای به کار غیررسمی نمی‌کند، یعنی به پدیده‌ای که بخش قابل‌توجهی از مشاغل را در کشورهای کم‌درآمد با دارای درآمد متوسط را به خود اختصاص می‌دهد، به‌خصوص در میان زنان، مهاجران و گروه‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده. به همین شکل، این بیانیه، توجه بسیاری به کاهش نابرابری به‌طور کلی و ارتقای سلامت اقتصادی و اجتماعی زنان و دختران دارد، از بحث‌های ملموس درباره داینامیک نسلی جمعیتی بین مسن‌ترها و جوانانی که بیشتر جمعیت را تشکیل می‌دهند، در آن خبری نیست. این غیاب، در حالی رخ می‌دهد که گروه ۲۰ گسترش یافته تا اتحادیه آفریقا را هم در خود داشته باشد؛ به‌عنوان نماینده جوان‌ترین قاره که در آن بیش از ۶۰ درصد از جمعیت، زیر ۲۵ سال دارند. تا سال ۲۰۳۵، آفریقایی‌های جوانی که وارد نیروی کار می‌شوند، از جمع تمام بخش‌های دیگر دنیا بیشتر خواهند بود. با این حال، اضافه‌شدن اتحادیه آفریقا، اتفاق قابل‌توجهی است که صداهای بیشتری از جنوب جهانی و مربوط به آن را به گفت‌وگو می‌آورد، به‌خصوص در شرایطی که گروه بریکس در تلاشی برای تقابل با تسلط اقتصادی «غرب» و برقراری تعادل در نظم بین‌المللی، گسترش یافته است. رسیدن به اهداف پایداری توسعه سازمان ملل متحد، شکوفایی همه‌شمول و صلح یا حتی نزدیک‌ترشدن به آن‌ها، نیازمند حکمرانی همه‌شمول در همه سطوح خواهد بود و نشست گروه ۲۰ هند، گام‌های خوشایند بسیاری در این جهت برداشت، اگرچه این گام‌ها سطح بالا نبودند. همچنان که این بحث به مجمع عمومی سازمان ملل متحد و گروه ۲۰ به برزیل می‌رود، هنوز باید دید آیا برای رسیدن به این مقصد اقدامات واقعی انجام می‌شود یا نه.
باید به روسیه اعتراض می‌شد
اولگا کاکووا، معاون بخش امنیت انرژی اروپا در مرکز انرژی جهانی شورای آتلانتیک
در بیانیه نهایی نشست در دهلی‌نو، رهبران گروه ۲۰ بر سر اهمیت رسیدگی به ناامنی در حوزه‌های غذا و انرژی به‌عنوان بخشی از مبارزه کلی‌تر با فقر متحد شدند؛ اما بر سر اشاره مستقیم به نقش بزرگ روسیه در تشدید این چالش‌های جهانی اجماعی حاصل نشد؛ نقشی که روسیه با برهم‌زدن بازارهای انرژی و ایجاد ناامنی غذایی در مسیر نسل‌کشی‌اش در اوکراین ایفا کرده است. این نقص مهم در بیانیه، فرصتی برای اشاره به نیت مشهود پوتین برای آسیب‌رسانی اقتصادی و اجتماعی به جوامع سراسر جهان بود که از دست رفت. اروپا بیش از یک تریلیون دلار خرج رسیدگی به بحران انرژی کرده است. این پول باید خرج اقدامات در حوزه تغییرات اقلیمی می‌شد، در اروپا و خارج از آن. در همین حال، کشورهای در حال توسعه، رقابت برای تأمین انرژی را در بازارهای جهانی باختند. این به لطف کمبود مصنوعی رخ داد که مسکو مدیریتش کرد. علاوه‌براین، خرابکاری روسیه در صادرات کشاورزی از اوکراین همچنان بر دسترسی و توانایی تأمین هزینه‌های غذا برای میلیون‌ها نفر اثر خواهد گذاشت؛ مسئله‌ای که در آسیب‌پذیرترین جوامع، قحطی و گرسنگی ایجاد می‌کند. این تحولات تنها نوک کوه یخ جنایات پوتین هستند. موضع‌گیری‌های سیاسی ضعیف، مانند بیانیه رهبران گروه ۲۰، بازیگران منفی را تشویق می‌کند، به پیگیری دستور کارهای خودخواهانه ژئوپلیتیک‌شان ادامه دهند، به قیمت آسیب به ضعیف‌ترین‌های دنیا.
تمرکز بر هیدروژن به جای زغال‌سنگ
جوزف وبستر، کارشناس مرکز جهانی انرژی در شورای آتلانتیک
زغال‌سنگ، در مقایسه با نفت یا گاز طبیعی، سوختی است به مراتب آلوده‌تر و با انتشار گازهای گلخانه‌ای بیشتر و مسئول حدود ۴۴ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان در سال ۲۰۲۱ بوده است. از این رو شاید پیش‌بینی می‌شد که بیانیه رسمی نشست گروه ۲۰ به تفصیل به زغال‌سنگ خواهد پرداخت. این پیش‌بینی غلط بود. حساسیت سیاسی زغال‌سنگ همچنان از آن است که گروه ۲۰ بر سرش به اجماع برسد. سوزاندن زغال‌سنگ همچنان به شکلی گسترده به عنوان موضوعی که نقش‌آفرینی عمده‌ای در تغییرات اقلیمی دارد، به رسمیت شناخته می‌شود. همین‌طور به‌عنوان علت بعضی سرطان‌ها و آسم. ارزان، قابل‌اتکا و دسترس‌پذیر هم هست. در نتیجه، بسیاری از کشورها آن را به‌عنوان شرّی لازم برای ترکیب تأمین انرژی‌شان حساب می‌کنند. بیانیه گروه ۲۰ تنها یک اشاره به زغال‌سنگ دارد که در آن بیانیه «اهمیت… تسریع تلاش‌ها برای کاهش مرحله‌ای استفاده بی‌وقفه از زغال‌سنگ را، هماهنگ با شرایط ملی و پذیرش نیاز به حمایت به سمت فرایندهای عادلانه انتقالی به رسمیت می‌شناسد.» فراخوان گروه ۲۰ برای «کاهش مرحله‌ای» استفاده از زغال‌سنگ، به جای رویکرد تهاجمی‌تر «حذف مرحله‌ای» آن، قابل‌توجه است و ادامه‌ای است بر بیانیه‌های پیشین درباره تغییرات اقلیمی، شامل بیانیه نشست بیست‌وششم تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (سی‌او‌پی۲۶) در سال ۲۰۲۱. هیدروژن، یک بخش کامل را در بیانیه گروه ۲۰ از آن خود کرد؛ اما برجستگی آن در این بیانیه، فراتر از اهمیتش در مبارزه با تغییرات اقلیمی است. بگذارید واضح صحبت کنیم: هیدروژن یک فناوری حیاتی برای کربن‌زدایی است و نمونه‌های کاربردی مناسب بسیاری دارد، شامل کاربردهایش برای بخش پالایشگاه‌ها، کود، تولید فولاد، حمل‌ونقل، ذخیره‌سازی برق بین فصل‌ها و نمونه‌های بیشتر. لازم است که رهبران جهان درباره هیدروژن و دیگر راه‌های کربن‌زدایی صحبت کنند؛ منابع محدود کربن‌زدایی اغلب برای حذف زغال‌سنگ و سبزکردن شبکه برق کاربرد بهتری دارند. این به‌خصوص برای چین صادق است؛ چینی که مسئول بیش از نیمی از مصرف زغال‌سنگ در جهان است.
مدیریت خوب، برای یافتن راهی به جلو در تجارت
مارک لینسکات، دستیار سابق نماینده تجاری آمریکا در امور جنوب و مرکز آسیا
گروه ۲۰ را به نتایج تحولی‌اش نمی‌شناسند، به جز وقتی که هرازگاهی، فروپاشی اقتصاد جهانی رخ می‌دهد؛ اما این نشست، گردهمایی‌ای کلیدی برای تعامل سالانه در میان اقتصادهای برتر جهان است. پیش از نشست رهبران، به نظر می‌رسید، سروصدای نشست بریکس در ۲۲ تا ۲۴ اوت، صحنه را از پیش از آن خود کرده است؛ اما هند و مودی مجموعه‌ای از نشست‌های کارگروهی بین وزرا و تعامل با بخش خصوصی را به خوبی مدیریت کردند و این شایسته توجه بیشتر است. نتایج این نشست در حوزه تجارت، قابل‌احترام است، اما محدود. اجماع بر سر اصلاحات در سازمان تجارت جهانی یا دبلیوتی‌او، اتفاق آشنایی است و عملاً هیچ تأثیری بر آنچه در ژنو رخ می‌دهد، نخواهد گذاشت. ورای این، وزارت بازرگانی حاضر، اهمیت زنجیره‌های ارزش جهانی را برجسته کردند؛ اما سخت بشود پیشرفتی واقعی دید، وقتی هدف یک گروه دورکردن زنجیره‌های ارزش از یکی از اعضای دیگر، یعنی چین است. شفافیت در کمک و تسهیل برنامه‌های شرکت‌های خرد، کوچک و متوسط، پدیده خوشایندی است، اما در این حوزه هیچ نتیجه‌ای که بازی را عوض کند در کار نیست. در عین حال، نتایج مربوط به دیجیتال‌کردن اسناد مربوط به تجارت، می‌تواند مهم باشد. تسهیل تجارت و دیجیتال‌کردن اسناد تجاری و روال‌های واردات و صادرات، یکی از معدود نقاط روشن فضای روبه‌تباهی روابط تجاری و مذاکرات تجاری در طول سالیان بوده است. در سال ۲۰۱۴، اعضای سازمان تجارت جهانی توافقی تاریخی را به نتیجه رساندند: توافق تسهیل تجارت. ایده دیجیتال‌کردنی که هند با تلاش پیش برد، بر پایه آن توافق سازمان تجارت جهانی بنا شده است و به‌دنبال این است که آن را از مسیرهایی همکارانه، جلوتر ببرد. اقتصادهای بزرگ جهان، به شکاف و چنددستگی و گروه‌بندی‌های جدید در روابط تجاری‌شان ادامه می‌دهند. در چنین شرایطی، تلاش‌های گروه ۲۰ برای تسهیل تجارت نشان می‌دهد که هنوز هم می‌شود نقطه اشتراکی در کار باشد.
روزنامه هم میهن
ثبت دیدگاه